EURO 2004

Η πιο μεγάλη στιγμή στην αθλητική ιστορία της χώρας μας συνέπεσε με την πιο ξέγνοιαστη περίοδο της ζωής μας, που ήταν (όπως και για τους περισσότερους, υποθέτω) το καλοκαίρι που τελειώσαμε το σχολείο.

Έχω την αίσθηση, μάλιστα, πως το πρώτο παιχνίδι της Εθνικής και της διοργάνωσης γενικότερα ήταν λίγες μόλις ώρες μετά και το τελευταίο μάθημα που δώσαμε ποτέ στο σχολείο, κάτι που αποτελεί την πρώτη βολική σύμπτωση.

Είχαμε μαζευτεί για το πρώτο ματς, Ελλάδα-Πορτογαλία, στο υπόγειο ενός φίλου, με πίτσες και μπύρες κλασσικά, και ούτε που καταλάβαμε για πότε μπήκε εκείνο το σουτ του Καραγκούνη, αν και η φωνή του Βερνίκου μας είχε ενημερώσει τουλάχιστον 2 δευτερόλεπτα πριν να φτάσει η τηλεοπτική εικόνα… Και ούτε που πιστέψαμε, νομίζω, πως θα ήταν αρκετό για να πάρουμε εκείνο το παιχνίδι… Η ώρα πέρναγε και στο δεύτερο ημίχρονο ο Σεϊταρίδης μπαίνοντας στη μεγάλη περιοχή των Πορτογάλων κέρδισε πανέξυπνα το πέναλτυ από τον ανερχόμενο τότε Κριστιάνο Ρονάλντο, σφύριγμα του Κολίνα, άψογη εκτέλεση του Μπασινά και 0-2, χαρές και πανηγύρια… Θυμάμαι τις φωνές ενός φίλου μας που είχε σνομπάρει το ματς για να πάει παραλία, όταν μας πήρε τηλέφωνο και του είπαμε το σκορ… Ο Ρονάλντο μείωσε σε 1-2 λίγο μετά και το τηλέφωνο ξαναχτύπησε για να μου θυμίσει ο πατέρας μου ότι και το 1969 (;) είχαμε προηγηθεί 0-2 σε ένα προκριματικό για δε θυμάμαι τι παιχνίδι, και στα τελευταία λεπτά το σκορ είχε γίνει 2-2… Ευτυχώς η ανησυχία του αποδείχτηκε αβάσιμη, το παιχνίδι έληξε, η Ελλάδα είχε κάνει ένα σημαντικό βήμα για την πρόκριση στους 8 και είχαμε ψιλοκουφαθεί όλοι. Καρπετόπουλος και Πανούτσος εμφανίστηκαν το βράδυ με τυπωμένο μπλουζάκι "ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟ ΖΗΚΟ" ή κάτι τέτοιο και γελάσαμε όλοι και ο Όττο είχε αρχίσει ήδη να γίνεται βασιλιάς.

Δεύτερο παιχνίδι, με την Ισπανία, το είδα σπίτι μου, είχα μόλις γυρίσει από (πού αλλού;) παραλία, και προσπαθούσα να δω το ματς κάνοντας μπάνιο, απλώνοντας την ενυδατική κρέμα στο καμένο μου δέρμα ή μιλώντας στο τηλέφωνο και παλεύοντας να συνεννοηθώ τι θα κάναμε το βράδυ. Πραγματικά ούτε για μισό λεπτό δεν πίστεψα ότι θα φεύγαμε με το x από εκείνο το παιχνίδι, ακόμα και όταν είχε σκοράρει εκείνο το περίεργο γκολ ο Χαριστέας, το πρέσινγκ των Ισπανών ήταν τέτοιο που πραγματικά θα έλεγε κανείς με απόλυτη βεβαιότητα ότι το ματς ήταν χαμένο. Τελικά όμως το παιχνίδι έληξε έτσι, είχαμε 4 βαθμούς και ήμασταν με το ένα πόδι στους 8. Εκείνο το βράδυ ο Καρπετόπουλος έλεγε στην εκπομπή τους ότι θεωρούσε πως το επερχόμενο παιχνίδι με τη Ρωσία και η διαφαινόμενη πρόκριση στους 8 θα ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού, και πρότεινε να μαζευτούμε σε παρέες και να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τις ιστορικές στιγμές στη μνήμη μας, για να μπορούμε μια μέρα να τις διηγούμαστε στα παιδιά και στα εγγόνια μας (και να τις αναρτούμε στο blog μας, προσθέτω εγώ!), όπως ας πούμε οι προηγούμενες γενιές είχαν το έπος του ’87 κλπ…. Πού να ήξερε ο άνθρωπος τι θα γινόταν τελικά…

Όχι πως δεν ήταν ιστορικό το παιχνίδι με τη Ρωσία. Μπορεί να ηττηθήκαμε, μπορεί να μας πήγε η ψυχή στην κούλουρη μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι και να μας βολέψει και το αποτέλεσμα του έτερου παιχνιδιού του ομίλου, μπορεί να χάσαμε 10 κιλά από το πήγαινε-έλα από τη μία τηλεόραση στην άλλη στο σπίτι του φίλου μου που μόνο γενέθλια δεν έκανε τελικά εκείνο το βράδυ, μπορεί να χάσαμε και 10 χρόνια από εκείνη την παράλληλη συρτή σέντρα των Ρώσων εκεί κοντά στο 90’ που πέρασε ξυστά από εικοσιεφτά πόδια, αλλά με τα πολλά την πρόκριση την πήραμε…

Κάπου εκεί συναντάμε τη Γαλλία και μάλλον κανείς δεν πιστεύει ότι έχουμε πιθανότητες να κερδίσουμε. Η Ελλάδα όμως παίζει το καλύτερό της παιχνίδι στη διοργάνωση, παίζει στα ίσια την κάτοχο του τροπαίου, προειδοποιεί μία φορά με το μακρινό σουτ του Φύσσα (!) που παραλίγο να κρεμάσει τον Μπαρτέζ, καταλήγοντας στο δοκάρι, και τελικά πετυχαίνει ένα καταπληκτικό γκολ όταν ο Ζαγοράκης με βραζιλιάνικη τεχνική στέλνει το Λιζαραζού στις διαφημιστικές πινακίδες και βγάζει συστημένη σέντρα για το Χαριστέα, ο οποίος "σκίζει τους Γάλλους σα σαρδέλες", που λέει και ο Χελάκης. Παίρνουμε την τεράστια νίκη και ξεκινάμε με ένα φίλο μας και τον πατέρα του να φτάσουμε Ομόνοια, διαδρομή που πρέπει να κράτησε εκατόν πενήντα χρόνια περίπου. Η ΕΡΑ ΣΠΟΡ έβαζε ανά 2 λεπτά την ηχογραφημένη περιγραφή του γκολ και κάθε μα κάθε φορά πετιόμασταν πάνω και φωνάζαμε σαν τα χαζά. Φτάσαμε σε μια Ομόνοια στην οποία γινόταν ο απόλυτος χαμός, ο πατέρας μου ήταν δυο δρόμους πιο δίπλα και δεν καταφέραμε να βρεθούμε. Η πλατεία αντηχούσε από το άπαιχτο "K***E ΜΑΣ Τ’ Α******Α, ΖΙΝΕΝΤΙΝ ΖΙΝΤΑΝ!" και εκεί πρωτοακούστηκε και το περίφημο "ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ, ΤΟ Γ******Ο, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ!", που στην αρχή το πήραμε για αστείο και μετά κάτσαμε και σκεφτήκαμε ότι εντάξει, αφού φτάσαμε ως εδώ, όλα είναι πιθανά, άλλωστε 2 παιχνίδια είναι ακόμα, και στο κάτω-κάτω… αποκλείσαμε τη Γαλλία, γιατί να κωλώσουμε σε κάποιους άλλους; …Βρε λες…;

Εντωμεταξύ η Τσεχία έπαιζε καταπληκτικό ποδόσφαιρο και αφού παρακολουθήσαμε με τον πατέρα από μία pub στη Σκύρο την 3άρα που έριξε στην Ολλανδία, ήμουν πλέον πολύ απαισιόδοξος. Είχα προβλέψει, πάντως, ότι υπήρχε μία περίπτωση να κερδίζαμε: αν γινόταν κάτι να έχαναν οι Τσέχοι τον Πάβελ Νέντβεντ… Έτσι κι έγινε! Ο Νέντβεντ τραυματίστηκε γρήγορα-γρήγορα και έγινε αλλαγή, η Τσεχία πίεσε αρκετά αλλά δεν κατάφερε να σκοράρει, η Ελλάδα στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού ανέβηκε και έπαιζε σχεδόν μονότερμα, και στο τελευταίο λεπτό της πρώτης 15λεπτης παράτασης, γίνεται η ιστορική φάση: "Βασίλης Τσάρτας… Μπροστά ο Δέλλας, μπροστά ο Φύσσας, μπροστά ο Καψής, μπροστά ο Στέλιος ο Γιαννακόπουλος με το Χαριστέα και τον Κώστα τον Κατσουράνη… Μες στην περιοχή, στην τελευταία φάση του πρώτου ημιχρόνου… Γκολ και φύγαμε για τελικό… Περνάει η μπάλααα… Γκοοοοοοοοοολ!!!" και θυμάμαι τους φίλους μου να γίνονται ένα κουβάρι στο πάτωμα του υπογείου σε κλάσματα δευτερολέπτου και εγώ να αγκαλιάζομαι με ένα φίλο μας στο αναπηρικό του καροτσάκι… Ο Νέντβεντ κλαίει, την ίδια ώρα που γύρω μας φωνάζει όλη η γειτονιά, όλη η περιοχή, όλη η Αθήνα, όλη η Ελλάδα… Σε λίγη ώρα ήμασταν ήδη στην Κηφισιά και χοροπηδάγαμε μαζί με αρκετούς παλαβούς ακόμα. Σταματάγαμε τα ταξί και τους λέγαμε "Είστε ελεύθερος; Πάμε Πορτογαλία!". Ανεβαίναμε σε κάμπριο άγνωστων ανθρώπων, πιάναμε κόσμο στο δρόμο και αγκαλιαζόμασταν, τραγουδάγαμε κάτι συνθήματα για Τσέχες και μπύρες, τα είχαμε χάσει πραγματικά…

Και κάπως έτσι φτάνουμε στον τελικό, όπου η Πορτογαλία ήταν ήδη υποψιασμένη και άλλωστε και γηπεδούχος, και έτσι για άλλη μια φορά ήμουν αρκετά απαισιόδοξος… Στην Κηφισιά είχε στηθεί γιγαντοοθόνη μες στη μέση του δρόμου και καθήσαμε εκεί, στην άσφαλτο. Φορούσα μια μπλούζα που είχε πάρει ο πατέρας μου από το δρόμο, με τη φάτσα του Επίτιμου και την ατάκα "Εύχομαι στην Εθνική Ομάδα της Πορτογαλίας καλή επιτυχία!"… Οι… ευχές έπιασαν τόπο βέβαια, όταν στο δεύτερο ημίχρονο, σε ένα ανύποπτο κόρνερ, όλος ο κόσμος, θαρρείς από ένστικτο, αφού δεν το είχε ξανακάνει αυτό νωρίτερα, σηκώνει τα χέρια περιμένοντας το γκολ για να φωνάξει το "ΟΛΕ", όπως και η κερκίδα της Ελλάδας στο Ντα Λουζ, όπως και όλες οι ελληνικές εξέδρες για κάποιο περίεργο λόγο, και, πράγματι, η σέντρα του Άγγελου Μπασινά βρίσκει τον Άγγελο Χαριστέα μόνο του και γκοοολ!!! Μέχρι να καταλάβουμε τι είχε γίνει, όλη η Κηφισιά είχε γίνει ένα τεράστιο μπουλούκι… Γυρίζω να δω τους δικούς μου, ήδη κυλιόντουσαν παραπέρα, και γυρνώντας αριστερά μου, βλέπω το διπλανό μου που και αυτός είχε μείνει ξέμπαρκος από την παρέα του, ένας καραφλός ήταν, καλή του ώρα του παιδιού όπου και να ‘ναι, κοιτιόμαστε για ένα δεύτερο, και μου λέει "ΓΚΟΟΟΛ", και του λέω "ΓΚΟΟΟΟΟΛ", και μου λέει "ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ" και του λέω "ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ" και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα πράγματα… Το παιχνίδι συνεχίζεται με πολλή αγωνία, τελικά ο διαιτητής σφυρίζει, όλη η Ελλάδα χορεύει, οι χιλιάδες Έλληνες του Ντα Λουζ αποθεώνουν τους διεθνείς, ο Ρονάλντο κλαίει κατά το έθιμο, ο Γκαγκάτσης επίσης κλαίει και ο Πορτογάλος σκηνοθέτης μας τον συστήνει ως τον πρωθυπουργό μας, ο Ζαγοράκης σηκώνει το τρόπαιο, "πάμε η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης, στον 7ο ουρανό όλοι αδέλφια", κλπ… και η χώρα παίρνει φωτιά…

Μια δεύτερη βολική σύμπτωση (διότι αλήθεια, δεν το είχαμε καν σκεφτεί) μας ήθελε να έχουμε κλείσει εισητήρια αναχώρησης για την Πάρο την αμέσως επόμενη μέρα στις 7 το πρωί από Πειραιά, και έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, εκείνο το βράδυ πήγε σερί με πανηγυρισμούς μέχρι το πρωί και έφτασα στην Πάρο με φωνή εντελώς μα εντελώς κλεισμένη…