Forgive, forget and eat more jam

Όσο λοιπόν εξελίσσεται ο κόσμος, τόσο φαίνεται να λείπει απ’ τους ανθρώπους ο χρόνος ή η όρεξη να προσπαθήσουν να αποφύγουν την υιοθέτηση αυτής της αμερικάνικης υπεραπλουστευτικής λογικής της δυαδικότητας, που τους χωρίζει σε winners και losers και τους καλεί να επιλέξουν πλευρά, με τον ίδιο τρόπο που κάπου αλλού τους χωρίζει σε good guys και bad guys και τους καλεί να επιλέξουν στρατόπεδο.

Και βέβαια επικρατεί αυτό, ακριβώς διότι αυτό που κυρίως χάνεται, είναι αυτός ο χρόνος που θα κατανάλωναν για να αναρωτηθούν αν η επιτυχία οδηγεί στην κατάκτηση της ευτυχίας ή αν η κατάκτηση της ευτυχίας είναι η επιτυχία και αν αυτοσκοπός είναι τελικά η επιτυχία ή η ευτυχία - αυτό που χάνεται, είναι η όρεξη για παραπάνω ζωή απ’ όσο αρκεί για να βγαίνει η μέρα.

Η αλήθεια είναι ότι απεχθάνομαι αυτής της μορφής τις μίζερες αοριστολογίες, αλλά αλήθεια επίσης είναι ότι ο καιρός περνάει και αρχίζω να πιστεύω σοβαρά ότι οι μόνοι που τον εκμεταλλεύονται σωστά είναι αυτοί που παίζουν με τους φελλούς στο Tennessee περιμένοντας να ωριμάσει το ουίσκυ.

Ίσως από κάποιο ραδιοφωνάκι να ακούγεται η φωνή του Kenny Rogers, ίσως και όχι, ποτέ δε μάθουμε, όμως αλήθεια, σίγουρα δε θα ακούγεται ο Φάμελλος να τραγουδάει πως η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει.

Εξίσου σίγουρα, για πολλούς, εκτός Tennessee, η ζωή είναι απλώς αυτή η προσπάθεια να κερδίσουν την ευτυχία, για πολλούς άλλους είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή η προσπάθεια να κερδίσουν τον Φάμελλο και να απαλλαχθούν από το ψυχοφθόρον της αέναης αναζήτησής της, αλλά πάντως για όλους είναι μια προσπάθεια. Για τους περισσότερους δε, είναι το άγχος και η έγνοια να βρίσκονται σε κάθε ελάχιστη περίσταση μέσα στους winners, είναι η έγνοια να βρίσκονται στη Βιλαρίμπα όταν οι losers στο Βιλαμπάχο ακόμα θα τρίβουνε.

Και το κείμενο αυτό δεν είναι (ή, πάντως, δεν είχε κανένα σκοπό να είναι) χιουμοριστικό, τι να κάνεις όμως που η αμερικάνικη κοσμοθεωρία το κερδίζει κι αυτό εκ των έσω, με την αμεσότητα και τη διεισδυτικότητα της διαφημιστικής εικόνας και τα απλουστευμένα της πρότυπα, που είναι ό,τι χαρακτηριστικότερο μπορείς να επικαλεστείς.

Οι λύσεις των προβλημάτων, όμως, ξεκινάνε συχνά από προσεγγίσεις και απλουστεύσεις και παραδοχές και μπορεί τελικά αυτό το αμερικάνικο μοντέλο σκέψης και άρα διαβίωσης που τόσο ειρωνεύτηκες παραπάνω για την απλουστευτικότητά του, να είναι το πιο αποδοτικό στη διεκδίκηση της ευτυχίας, κι ας είναι η αποδοτικότητα και η ευτυχία σχήμα οξύμωρο, όπως το "οσία πανουργήσασα" στην Αντιγόνη. Έτσι, βέβαια, καταλήγεις να διαβάζεις την ευτυχία σε όρους επιτυχίας, αλλά τελικά ίσως να μην είναι και τόσο λάθος αυτό, ίσως το λάθος να είναι, αντίθετα, η εμμονή σου να βρίσκεις λάθη και να τα ενοχοποιείς.

Στο κάτω-κάτω και στο Tennessee Αμερικανοί είναι αυτοί με τους φελλούς, μέσα σε διαφήμιση ζουν και είναι και υπεραπλουστευμένοι.

Δεν ξέρω αν κατάλαβες τι εννοώ.

Ούτε εγώ.

“Simple man” – Lynyrd Skynyrd

“Tennessee homesick blues” – Dolly Parton