Για μια φίλη ταξιδιάρα που θα μου λείπει πάντα

Λουλούδια κι άστρα

στο χωράφι τ' ουρανού.

Σταυροβελονιές, φως

στο κέντημά του.

Τα μάτια μου.

Η ανάσα σου.

Εσύ κι εγώ.

Ήμουν στη θάλασσα κι απόψε και σου μίλαγα.

Καμιά φορά όταν λείπεις σου μιλάω.

Καρέ καρέ περνάνε θραύσματα ζωής από μπροστά μου.

Γιατί αυτό είναι οι αναμνήσεις.

Φωτογραφίες ζωής. Ταξινομημένες στο album της καρδιάς μας.

Μόνο που αυτό το album δεν ξεθωριάζει, δε φθείρεται με το χρόνο.

Ή μάλλον πιο σωστά, επιλέγει να ξεθωριάσει και να καταχωρήσει στις πίσω πίσω σελίδες του ό,τι δεν είναι λαμπερό, ό,τι το σκοτεινιάζει, ό,τι χαράζει πληγές, ό,τι αφήνει σημάδια "χρώματα μουντά".

Σκέφτομαι, νιώθω, ζω, ξαναζώ, "ταξιδεύω στη χώρα της καρδιάς", σε κοιτάζω πιο βαθιά, σε αγαπάω διαρκώς.

Πόσα σου λέω, μικρά κι ασήμαντα, και πώς καταλαβαίνεις.

Πώς με ακούς και πώς χαμογελάς.

Αναπνέω μαζί σου, έστω μακριά σου.

Σ' ευχαριστώ που είσαι κομμάτι μου.

Όπου και να ‘σαι, είσαι κομμάτι μου.

Όπου και να ‘σαι, είμαι κοντά σου.

* Το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου δεν ανήκει σε μένα. Αλλά και όλο το κείμενο, δεν ανήκει σε μένα. Ανήκει σε μια φίλη ταξιδιάρα, που θα μου λείπει πάντα.