Τα ε-και

Πρόκειται για θεατρικά έργα.

Όλα αυτά τα νέας κοπής, ελληνικού σεναρίου συχνά αλλά όχι απαραίτητα, που δείχνουν υποτίθεται τη μιζέρια του κόσμου μας, τη βαρεμάρα των νέων και την έλλειψη οραμάτων, τον κορεσμό της κοινωνίας, τα οικογενειακά προβλήματα, την καθημερινή τριβή, γενικότερα το ανούσιο της ζωής σήμερα.

Αυτά με τον ωμό ρεαλισμό, το γυμνό, τους ηθοποιούς που κυκλοφορούν με τα σώβρακα, τις πολλές βρισιές, την κατάθλιψη των 4 τοίχων, την απουσία ιδιαίτερης πλοκής.

Και, παρατηρώντας τον ενθουσιασμό του κοινού για τέτοια έργα, μου δημιουργείται η εντύπωση ότι ο κόσμος έχει ξεχάσει ή ίσως ο περισσότερος δεν έχει καν μάθει ποτέ τι θα πει καλό θέατρο, πώς είναι μια παράσταση που σε ταξιδεύει, ή και μία παράσταση που σε συγκινεί, αλλά όχι επειδή προσπαθεί να σου εκβιάσει μια αίσθηση κατάντιας και μια στεναχώρια γι' αυτήν την κατάντια, κάτι που τελικά καταλήγει να είναι πιο μίζερο κι από την ίδια τη μιζέρια που παρουσιάζει, πιο αδιάφορο κι από την αδιαφορία που πραγματεύεται, πιο σύστημα κι απ΄ το σύστημα που προσπαθεί να παρακάμψει.

Ίσως την πρώτη φορά που θα δεις κάτι τέτοιο, να σου προκαλέσει πράγματι μια μελαγχολία ή να σε βάλει σε σκέψεις. Ίσως και τη δεύτερη. Από 'κει και πέρα, το μόνο που σου μένει βγαίνοντας από το θέατρο, είναι η απορία αν ήθελε να μας πει κάτι περισσότερο ο ποιητής ή απλώς να μας μιζεριάσει.

Είναι η απορία: "Ε και...;"