Saturday, February 09, 2008

Το τραγούδι της αδελφής μου

Θυμάσαι;
Σούχε χαρίσει κάποτε η μητέρα
ένα ρόδινο φόρεμα
και μια μικρή ρόδινη ομπρέλα.
Ανέβαινες την ανθισμένη πλαγιά
το εαρινό πρωινό
ανάλαφρη και διάφανη
- ένα ρόδινο νέφος φωτός.
Κοιτούσες τον ουρανό
σαν κάτι από ψηλά να σε καλούσε.
Μόνο οι θλιμμένες πλεξίδες
των μαύρων μαλλιών σου
βάραιναν τη λεπτή σου ράχη.
Φοβόμουν
μήπως μιαν ώρα χαθείς
όμοια με ρόδινο φως
μέσα στη δύση.
Μάζευα τότε
όστρακα στιλπνά
και πολύχρωμα βότσαλα
απ' τ' ακρογιάλι του νησιού μας
για να δω τα μάτια σου
να χαμογελούν
και να μαγέψω την καρδιά σου
που διαλυόταν αθόρυβα
στη θλίψη του κόσμου.
Μα δεν ήξερες να γελάς.
Έκανα φτερά τα δάκρυά σου
κ' έφευγα μακριά για να σου φέρω
τη γύρη του αιθέρα
να ραντίσω τη σιωπή σου.
Όμως δεν ήξερες να δέχεσαι.
Χάριζες.
Μόνο χάριζες.
Όλα τα δώρα σου
τα μοίρασες
κ' έμειναν άδειες
οι παλάμες σου.
Έγειρες το κεφάλι
- πικραμένο πουλί,
στη σκοτεινή φτερούγα σου
και τραγούδησες το απίστευτο τραγούδι
του πληγωμένου σύμπαντος.
Αδελφή μου,
ύψωσε το κεφάλι.
Σκύβω σιμά σου και σου φέρνω
τους παιδικούς μας όρθρους
ν' αναπνεύσεις βαθιά
την αλμύρα του νησιού μας,
τους βραδινούς φλοίσβους
και περνώντας την ομίχλη του νόστου
ν' αράξεις κοντά μου.
Γύρισε, αδελφή μου,
στη μικρή Βηθλεέμ
που μας γέννησε ωραίους και ταπεινούς
κ' εγώ, θα δεις, θα μαδήσω
τα όνειρα των Ιεροσολύμων
που μ' έπαιρναν μακριά σου
και θα μείνω για πάντα στο πλάι σου
- ένα σεμνό τριζόνι,
για να σου τραγουδώ
τα βράδια του έαρος.
Δε μ' ακούς;

( από Το τραγούδι της αδελφής μου, του Γιάννη Ρίτσου)

Στην Ελίζα και στην Kiara που μου ζήτησαν ένα ποίημα.

10 Comments:

Anonymous Anonymous said...

α και γιατί όχι και στην αδελφή σου? :Ρ

πολύ ωραίο κι αυτό

Sunday, February 10, 2008 7:33:00 pm  
Blogger Jason said...

Γιατί το τραγούδι το έγραψε στην αδελφή του όταν αυτή τρελάθηκε.

Sunday, February 10, 2008 7:56:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

α καλα τότε άστο :Ρ

Sunday, February 10, 2008 8:51:00 pm  
Blogger kiara said...

πανέμορφο ποίημα...
ωχ... τρελλάθηκα τότε... και απαντώ με Ελύτη...

Κοιμήθηκα κοιμήθηκα
στου γιασεμιού την ευωδιά
στην ερημιά του φεγγαριού
στο κυματάκι του γιαλού
Οι άνθρωποι μ'αρνήθηκαν
κανείς δε με σιμώνει
Μόνο μου κάνει συντροφιά
της νύχτας το τριζόνι

Έννοια σου λέει, έννοια σου
Κι εγώ είμαι εδώ σιμά σου
Για συντροφιά στην έγνοια σου
Και για παρηγοριά σου.

Τρι και τρι και τρι και τρι
Τι γλυκιά που είν' η ζωή
Τι γλυκιά και τί πικρή
Τρι και τρι και τρι και τρι

Monday, February 11, 2008 10:02:00 am  
Blogger Jason said...

:)

Monday, February 11, 2008 1:57:00 pm  
Blogger maika said...

υπέροχο!
γειά σου jason!
φιλιάααααααααααα

Monday, February 11, 2008 4:47:00 pm  
Blogger Jason said...

:O

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΛΟΙΠΟΝ

Monday, February 11, 2008 4:51:00 pm  
Blogger Φανή said...

πολυ ωραιο!!
τωρα τελευταια, βασικα απο τον οκτωβρη και μετα, το εχω ριξει πολυ στη ποιηση.. με τραβαει παρολο που πιο παλια μου περνουσε εντελως αδιαφορη..

τωρα που θα ξαναβαλω το msn θα σου στελνω καθε μερα ποιηματα!! :P

Tuesday, February 12, 2008 1:04:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

Έχει στιγμές ο Ρίτσος...

Ωραίος άνθρωπος νομίζω.

Wednesday, February 13, 2008 2:24:00 am  
Blogger cindaki said...

Δεν έχω λόγια! Πολύ γλυκό και ... απλά πολύ γλυκό!...

Τα φιλιά μου!

Wednesday, February 13, 2008 4:32:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home