Ανδρών επιφανών... απορία ψάλτου

Αυτό με το λαϊκό προσκύνημα, χαριτωμένο είναι;

Εννοώ αυτό που έχει πεθάνει ο άλλος και, αντί να τον αφήσουνε στην ησυχία του, τον πασπατεύουνε, τον φιλάνε, τον ζουλάνε και του λένε γλυκόλογα.

Είχα την αίσθηση πως ένα από τα ανθρώπινα ήθη, που έκαναν εξαρχής το είδος μας να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα της πανίδας, ένα από αυτά που ήταν τα πιο χαρακτηριστικά σημάδια της δημιουργίας των πρώτων πολιτισμών από τον άνθρωπο, ήταν ότι έθαβαν τους νεκρούς τους. Ακόμα και τους εχθρούς φρόντιζαν μετά το θάνατό τους. Ή τους έκαιγαν, ή τέλος πάντων κάτι τους έκαναν, δεν τους άφηναν μες στη μέση.

Είναι θέμα σεβασμού προς το νεκρό.

Καταρχάς, ο άνθρωπος δε βρίσκεται πια εκεί. Εκεί είναι μόνο λίγη κρύα ύλη, χωρίς ψυχή και χωρίς πνεύμα. Όλοι αυτοί οι λόγοι που μας έκαναν να θέλουμε να τιμήσουμε κάποιον ή να προσκυνήσουμε στη μνήμη του ή να προσευχηθούμε για την ψυχή του, δε βρίσκονται πια εκεί.

Αλλά πέρα απ' αυτό. Έχεις ένα άψυχο σώμα. Ένα σώμα που δεν άντεξε άλλο να κουβαλάει την ψυχή που ζούσε μέσα του και την ξεφορτώθηκε. Για να αναπαυθεί εν ειρήνη.

Πώς να αναπαυθεί εν ειρήνη όταν το αφήνουν 4 μέρες σε λαϊκό προσκύνημα, ώστε να περάσουν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων να το πασπατεύσουν;

Και τέλος πάντων, τι χαρά παίρνει κάποιος όταν το κάνει αυτό;

Συμμερίζεται κανείς τις σκέψεις μου ή είμαι ο μόνος παράλογος;