Παραμύθι γιοκ
Είναι θλιβερό.
Είναι δύο βδομάδες τώρα που προσπαθώ να γράψω ένα παραμύθι και δε μου βγαίνει.
Ένα συγκεκριμένο παραμύθι. Είχα μια καλή ιδέα, το έγραψα σχεδόν όλο, δε μου άρεσε, έκοψα, έραψα, έσβησα, έγραψα, αλλά δεν τα κατάφερα. Πάνω από δέκα μέρες το έφτιαχνα και το χάλαγα, αλλά πολύ το ζάλισα και τα παράτησα.
Και το 'χα και ταγμένο.
Κάποια στιγμή στο μέλλον θα το γράψω, η ιδέα είναι πολύ καλή για να την αφήσω, προς το παρόν απλώς θα σταθώ μπροστά μου και θα ομολογήσω την αποτυχία μου:
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
ΥΓ: Αύριο τελειώνει η εξεταστική για μένα. Φεύγω για λίγες μέρες, να πιω ό,τι λεφτά μου έχουν μείνει, και θα επιστρέψω στη βάση μου. Δριμύς.
posted by Jason at
22:49
14 Comments:
Τι είναι θλιβερό, Ιάσονα; Ποιος έθεσε το όριο των δύο εβδομάδων για το γράψιμο ενός παραμυθιού (σε άλλους παίρνει μια ζωή για να γράψουν λίγες, και μόνο,αράδες);
Εκτός κι αν έχεις εξασφαλίσει ήδη εκδότη, και σε πιέζει με προθεσμίες :)))), για κανένα άλλο λόγο δεν παίζουν τέτοιοι χρονικοί καταναγκασμοί. Το παραμύθι ξέρει μόνο του πότε θα είναι έτοιμο, εσύ μόνο συνέχισε να σβήνεις και να ξαναγράφεις... Η αιώνια ιστορία των υπηρετών του γραπτού λόγου.
Όσο για το πρόσωπο στο οποίο το έχεις τάξει, εκείνο έχει ήδη "διαβάσει" το πιο όμορφο παραμύθι (όχι ψέμα, ιστορία εννοώντας): ότι κάποιος γράφει ένα παραμύθι γι' αυτό.
Καλό γράψιμο και καλό... booze!
Μιά φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιδί που ήθελε να γράψει ένα παραμύθι. Να είναι αλλιώτικο απο τ' αλλα, πιο ελαφρύ αλλά με βαρύτητα, πιο απλό αλλά να μη μασάει, πιο δεμένο αλλά και χαλαρό. Κάθισε σε ένα σκιερό παγκάκι σε ένα πάρκο και άρχισε να γράφει. Εγραφε, έσβηνε, ξαναέγραφε, μουτζούρωνε και όταν σουρούπωσε απογοητευμένο έκλεισε το τετράδιο, σίγουρο ότι δεν έγραψε το παραμύθι που τόχε στην καρδιά του. Εσυρε τα βήματά του σπίτι, σκοτεινιασμένο ότι άλλη μιά μέρα πέρασε και εκείνο δεν πραγμάτωσε το όνειρό του.
Εβαλε το κλειδί στην κλειδαριά και διαπίστωσε ότι δεν άνοιγε. Ξαναπροσπάθησε, τίποτα. Ξαφνιασμένο έσεισε τη πόρτα, μέχρι που την άνοιξε κάποιος απο μέσα. Ηταν η γλυκιά γειτόνισσα απέναντι, μέσα στη πίκρα του ΄για το χαμένο παραμύθι, είχε κάνει λάθος πόρτα. Πήγε να ψελλίσει ένα συγνώμη αλλά εκείνη τον έπιασε απο χέρι και τον πέρασε μέσα. Αχνιστή σοκολάτα και ρούμι τον περίμεναν, βάλσαμο στην άδεια του καρδιά. Ηπιαν, μιλήσαν, γέλασαν, σαν να γνωρίζονταν χρόνια πρίν. Και μετά γέμισε η αγκαλιά του αστέρια, τα μαλλιά της τον τύλιξαν και τον νανούρισαν.
Σαν παραμύθι
Ιάσονα, μερικές φορές χρειάζεται να σταματάμε την ενασχόλησή μας με κάτι ώστε να έχουμε καλύτερες αποδόσεις αργότερα...Άσε λοιπόν το παραμύθι για λίγο και μην το βασανίζεις πολύ, το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα πολύ καλύτερο.Δεν είναι θλιβερό αλλά φυσικό...Η έμπνευση δεν έρχεται κατά παραγγελία. Καλή διασκέδαση λοιπόν τυχερούλη...Ξεφάντωσε και για εμάς που έχουμε άλλες 3 εβδομάδες εξεταστική.
μην αγχώνεσαι. Αυτά συμβαίνουν. Να δεις που σε κάποια ανυποψίαστη στιγμή θα θυμηθείς το παλιό ατέλειωτο παραμύθι και θα το γράψεις έτσι όπως πρέπει να είναι.
Τα παραμύθια είναι προϊόν αγάπης και φαντασίας και δεν χρειάζονται να τα πιέζεις. Θα ξετυλιχτεί από μόνο του
Φίλε μου Ιάσωνα τα πράγματα είναι απλά!
Ζήτησε από ένα οποιοδήποτε πολιτικό, οποιουδήποτε κόμματος να σου γράψει σε 800 λέξεις τι θα κάνει για τη χώρα!
Κάνε αντιγραφή κι έτοιμο το παραμυθάκι σου!
Είδες πόσο απλό είναι?
Καλησπέρα, καλή ξεκούραση!
μήπως είσαι ερωτευμένος;
Όταν γυρίσεις με το καλό! θα εχεις σίγουρα χίλια δυο παραμύθια στο μυαλό σου!!!
Να ξεκουραστείς και σαν γυρίσεις το παραμύθι θα σε περιμένει έτοιμο.
Θα δεις.
Ετσι γίνεται πάντα με τα παραμύθια, πίστεψε με.
Ενα "και" θα σβύσεις, μια λέξη θα προσθέσεις και θα είναι έτοιμο.
Μόνο αστο να ξεκουραστεί λίγο.
Και μετα θα δεις!
Σιγά βρε Jason, που δεν μπορείς να γράψεις εσύ!
Δεν το πιστεύω!
Απλά όλα θέλουν το χρόνο τυς. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα τη στιγμή που θέλουμε...
Καλή ξεκούραση!
Άσχετο αλλά καλό:
Τό βρήκα, μού άρεσε, τό μεταφέρω "διά πάσαν νόμιμον χρήσιν":
««««
“Εμείς” οι μπλογκαδόροι/-ισσες/-άκια δεν θα ξεκινήσουμε καμμιά διαμαρτυρία για τον Νομάρχη Αρκαδίας που δεν έχει ακόμα απαγορεύσει το κυνήγι στο (άκαφτο-ακόμα πράσινο) Μαίναλο, όπου έχουν καταφύγει όλα τα πουλιά, αλλά και άλλα ζώα, από την γειτονική καμμένη Ηλεία;
Περιμένω δράση απ’ τους παλιούς, για να στιχηθούμε κι οι φρεσκότεροι.
αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων
»»»»
Ας εφαρμόσουμε το:
«Σκέψου οικουμενικά, δράσε τοπικά.»
Πιάνει.
ΧΑ!
εγω που δεν εχω φαντασία να γράψω παραμύθι???
τσ τσ τσ.....
Ηρεμισε, ξεκουράσου και πιες όλα τα λεφτά!!!!!!
Φιλια και να προσέχεις...:)
χχχ
σιγα...γραψε για τη ζωη σου...ολονων οι ζωες ενα παραμυθι ειναι..τωρα τελειωσες την εξεταστικη εσυ???αντεεεεεε...
Χαιρετώ λοιπόν. :)
Μαρίνα, καταπληκτικό... Ορίστε, και μετά θέλω εγώ να γράψω παραμύθι... Τι να γράψω, μετά από αυτό... Υπέροχο! Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ...
Βασίλη, μετά από τόσν καιρό εδώ, δεν έχεις ακόμα μάθει ότι είμαι ερωτευμένος με την πριγκίπισσα των παραμυθιών; :)
Τους υπόλοιπους, απλώς να σας ευχαριστήσω πολύ για τις απαντήσεις και τα σχόλιά σας... :)
Και τέλος, Αίθρα, ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία, αλλά αν δεν ψάξω κάτι δεν μπορεώ να το αναπαράξω έτσι απλά.
και γιατι να το γραψεις?..απλα ζησε το(εκ του ζησε το μυθο σου στην Ελλαδα..καλε μου παραμυθα!)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home