Εικόνες

Φωτογραφίες δεν έχω ακόμα.

Ίσως στην πορεία εμπλουτιστεί το κείμενο με μερικές.

Εικόνες, όμως, έχω πολλές.

Το πρώτο μέρος των διακοπών διαδραματίστηκε εκεί που διαδραματίζεται πάντα.

Ξεκουράστηκα πολύ (δεν ξέρω από τι...), βγήκα ελάχιστα, διάβασα λίγο, έφαγα πολύ, κοιμήθηκα αρκετά.

Η άνοιξη στολίζει πανέμορφα το νησί, νιώθεις ότι ξεχειλίζει από ζωή. Το ρίξαμε στις εκδρομές φέτος και καταφέραμε και βρήκαμε μέρη που τόσες δεκαετίες τώρα δεν είχαμε ξαναπάει. Ήταν και νωρίς το Πάσχα και δεν είχαμε πολύ κόσμο, κάτι που συμπλήρωνε το ιδανικό σκηνικό. Καλός καιρός, έκανα και φέτος το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα, όπως κάθε Πάσχα. Το βράδυ λίγη δροσιά, άλλο που δε θέλαμε να ανάβουμε το τζάκι.

Κατά τ’ άλλα, όλα συνήθη, Μεγάλη Πέμπτη στην επιβλητική μας εκκλησία που ακούμε κάθε χρόνο φάλτσο το "σήμερον κρεμάται", Μεγάλη Παρασκευή όσπρια ανάλαδα, το βράδυ στην προκυμαία με τους τέσσερις συν έναν επιταφίους (ο δικός μας σπάει την πιάτσα, φτάνει αργότερα από... άποψη) και ύστερα σε ταβερνούλα με το θείο κατά το έθιμο, Ανάσταση στη μικρή εκκλησία ψηλά από την πόλη και κατήφορος στο σπίτι του θείου για την καθιερωμένη οικογενειακή μαγειρίτσα, την Κυριακή στο σπίτι μας πάλι οικογενειακώς για αρνί στο φούρνο γεμιστό και όχι στη σούβλα και μετά ανάσκελα με σόδες...

Κυριακή βράδυ γύρισα Αθήνα και από Δευτέρα πρωί ξεκίνησε το δεύτερο μέρος των φετινών πασχαλινών διακοπών, που εξελίχθηκε λίγο πιο μακριά.

Μια βδομάδα στην Ιταλία, με δυο φίλους παρέα και ένα σακίδιο στην πλάτη. Πολύ περπάτημα, πάρα πολλή κούραση, αλλά πολλή όρεξη, πολύ καλή διάθεση, πολύ γέλιο και η αγαπημένη μου χώρα.

Ας πάρουμε τις πόλεις μία-μία.

Η Ρώμη είναι μια πόλη απίστευτη. Επιβλητική, εντυπωσιακή, με μερικά από τα σημαντικότερα αξιοθέατα σε παγκόσμια κλίμακα, με κάθε είδους αριστουργήματα από κάθε διαφορετική εποχή των ιστορικών χρόνων, ταιριασμένα τόσο αρμονικά αλλά και αφομοιωμένα μέσα στην πόλη ώστε να είναι τελικά τόσο ζωντανά όσο και η ίδια, να είναι η ίδια η πόλη. Είναι κάτι που ίσως ο καθένας θα έπρεπε να δει κάποια στιγμή στη ζωή του. Παράλληλα, είναι ένας τόπος στον οποίο η ομορφιά κρύβεται σε κάθε γωνία, σε κάθε στενό που περπατάς, ενώ είναι και μια πόλη με ρυθμούς χαλαρούς, ένα μέρος στο οποίο θα μπορούσες να ζεις ευχάριστα και να νιώθεις πλήρης, μια όμορφη μητρόπολη. Ή τουλάχιστον τέτοια εντύπωση δίνει σε έναν τουρίστα. Όσο κι αν δεν το περίμενα ποτέ, κόντεψε να διεκδικήσει από το Παρίσι τον τίτλο της αγαπημένης μου πόλης.

Η Φλωρεντία είναι απλώς μαγευτική. Ίσως είναι η πόλη με τη μεγαλύτερη πυκνότητα μουσείων στον κόσμο, ένας θησαυρός τέχνης, κυρίως της αναγεννησιακής που είναι και η πιο ενδιαφέρουσα για μένα. Όμως δεν είναι τόσο αυτά τα τρομερά μουσεία που αξίζουν, ούτε τα όμορφα κτήρια, ούτε οι μεγάλες πλατείες ούτε ο ποταμός με τις ενυδρίδες, ούτε τίποτα που θα διαβάσει κανείς σε έναν οδηγό. Είναι η ατμόσφαιρα της πόλης, είναι ο νεανικός της κόσμος, είναι οι γέροι που βγαίνουν το βράδυ βόλτα στην πλατεία, είναι η γλυκειά αίσθηση που σου δίνουν οι βόλτες στα στενά της, είναι που είναι πόλη μαζεμένη και περπατήσιμη, είναι οι ποδηλατόδρομοι, είναι το χαμόγελο των ανθρώπων που πίνουν το βράδυ κρασάκι με τους γείτονες στη βεράντα, είναι η ζεστή ταβέρνα που θα βρεις ανοιχτή στις δώδεκα το βράδυ εκτός κέντρου, είναι που θα έχει παντού καλό φαγητό. Είναι που σε περιμένει να ξαναέρθεις... Αν τη Ρώμη την είδα μια φορά και εντυπωσιάστηκα, η Φλωρεντία είναι μια πόλη που αν μπορούσα θα πήγαινα μια-δυο φορές το χρόνο, όπως πηγαίνω στη Θεσσαλονίκη. Ζηλεύω τους εκεί φοιτητές.

Η Πίζα είναι μια μικρή συμπαθητική πόλη, που παρά τις ορδές των Αμερικανών και των Γιαπωνέζων που της επιτίθενται, καταφέρνει να διατηρεί μία πολύ γραφική εικόνα. Καταπληκτικός ο πύργος, από κοντά είναι πολύ πιο ωραίος απ’ ότι φανταζόμουν, αλλά κατά τ’ άλλα δεν έχει πολλά να κάνει κανείς. Για μια απογευματινή εκδρομούλα είναι ό,τι πρέπει.

Το Μιλάνο το είδαμε για λίγες μόνο ώρες. Η Duomo είναι όντως τεράστια και είναι και ωραία εξωτερικά, αλλά εσωτερικά δε μας είπε πολλά. Κατά τ’ άλλα, το κέντρο του είναι σχετικά καλό, κλασσικό κέντρο πλούσιας ευρωπαϊκής πόλης θα έλεγα, αλλά δεν είναι όλη η πόλη έτσι. Πόλη με γρήγορους ρυθμούς, εκεί πρέπει να χτυπάει η καρδιά της Ιταλίας.

Επειδή, όμως, μετά από μια βδομάδα στο εξωτερικό δε σου μένουν μόνο οι πόλεις, αλλά πολλά μικρά ή μεγάλα καθημερινά πράγματα, είναι αναπόφευκτες κάποιες παρατηρήσεις, με χαρακτήρα συγκριτικό προς την Ελλάδα ή και άσχετες. Παρακάτω, λοιπόν, έκανα μια σοβαρή προσπάθεια να τις συγκεντρώσω και να τις ταξινομήσω. Άμα θυμηθώ κάτι καινούριο, θα συμπληρώσω στην πορεία.

Έχουμε και λέμε:

Περί Ιταλών: Διαχυτικοί τύποι, πολύ ζεστοί, φιλικοί αλλά και καυγατζήδες, φασαριόζοι, πάντως γενικώς ευχάριστοι. Ελαφρώς πιο ανοιχτόχρωμοι από μας, πολλοί πρασινομάτηδες. Με άποψη στο ντύσιμο. Σαν Έλληνες, αλλά στο πιο πολιτισμένο τους.
Highlight: Ο τύπος με την απίστευτα μεταδοτική θετική διάθεση εξίμιση πρωί Δευτέρας στο Caffè Freetime με τον καταπληκτικό εσπρέσσο που τυχαία πετύχαμε στη Via Alessandro Manzoni στο Μιλάνο. Χαρακτηριστικό ότι σταμάταγαν για έναν καφέ στο πόδι από σκουπιδιάρηδες με φόρμα μέχρι γιάπηδες με σακάκια και λάπτοπ.

Περί Ιταλίδων: Στη Ρώμη τίποτα το σπουδαίο. Γενικώς έλειπαν οι πολύ εντυπωσιακές. Παραδεχτήκαμε, όμως, πως η μέση Ιταλίδα είναι περίπου δύο με τρεις κλάσεις ανώτερη από τη μέση Ελληνίδα. Έχει πιο όμορφα μάτια, έχει πιο προσεγμένο σώμα (χοντρές Ιταλίδες δεν είδαμε, εκτός αν ντρέπονται να κυκλοφορούν στη χώρα που βρίσκονται...), έχει περισσότερη χάρη και περισσότερο στυλ, ξέρει να ντύνεται. Έχει άλλον αέρα. Στη Φλωρεντία, όμως, μας βγήκαν τα μάτια έξω... Παρέλαση...
Highlight: Εκείνο το πλάσμα το τελευταίο βράδυ στη Ρώμη, στο λεωφορείο 916, που κατέβηκε στο Battistini. Καλή της ώρα, όπου και να βρίσκεται η κοπέλα...

Περί ιταλικών: Άμα δεν ξέρεις ιταλικά, δεν επιβιώνεις στην Ιταλία. Αγγλικά τους μιλάς, ιταλικά σου απαντάνε. Ε και άμα δουν ότι ξέρεις ιταλικά, δε βάζουν γλώσσα μέσα. Χάρηκα γιατί κατάφερα και συνεννοήθηκα παντού μια χαρά και έκανα και πολύ καλή εξάσκηση στα ιταλικά μου εν όψει και των εξετάσεών μου.
Highlight: Ο σερβιτόρος στο εστιατόριο την πρώτη μέρα σε ένα στενό κοντά στη Fontana di Trevi, που προφανώς ήξερε μόνο μια λέξη στα αγγλικά, διότι έκοβε βόλτες γύρω μας ρωτώντας "yes…?" ("όλα καλά...;"), μας ανακοίνωνε τα πιάτα ως "yes, yes, yes" ("η πίτσα, η μακαρονάδα και η κοτολέτα"), τα μάζευε ρωτώντας "yes?" ("μπορώ να τα πάρω;") και μόλις είδε το πουρμπουάρ του ξέφυγε άλλο ένα "yes!" ("yes!"). Χαζούλης όμως, μας είχε δώσει ρέστα ένα δεκάευρω παραπάνω...

Περί φαγητού: Φάγαμε παντού καλά, αλλού πιο ακριβά, αλλού πιο φθηνά, πάντως από φαΐ δεν είχαμε παράπονο. Ρώμη-Φλωρεντία γράψατε 0-1, βέβαια. Οι πίτσες πολύ ελαφριές και πολύ περιποιημένες, οι μακαρονάδες al dente και πετυχημένες, αλλά και όλα τα υπόλοιπα νοστιμότατα. Τα γλυκά τους έγραψαν, κυρίως τo tiramisù και η pannacotta, που τα χτύπαγε ο Σπύρος όπου τα έβρισκε. Ταράξαμε και τα παγωτά φυσικά, πρέπει να έφαγα περί τις τριάντα διαφορετικές γεύσεις συνολικά... Κρασάκι ωραίο στη Φλωρεντία, γενικώς από ποτά μια χαρά.
Highlight: Ο σερβιτόρος στο εστιατόριο της γειτονιάς μας στη Ρώμη όπου είδαμε το Manchester-Roma 7-1, που μέχρι το τέλος δε σταμάτησε να με ρωτάει αν θα πάρω και κάτι σε δεύτερο πιάτο, γιατί έχω πάρει μόνο πρώτο...

Περί καφέδων: Καλός ο εσπρέσσο, καλοί όλοι οι καφέδες, αλλά εμένα ο φραππές μου έλειψε...
Highlight: Εκείνος ο cappuccino freddo κοντά στην Piazza di Colonna στη Ρώμη, που ήταν κρύο γαλατάκι, άντε με λίγες σταγόνες καφέ.

Περί ξενοδοχείων: Μια χαρά ήταν και τα δύο δωμάτια που μείναμε. Εκτός κέντρου και στις δύο πόλεις, στη Ρώμη ήταν ουσιαστικά δωμάτιο ενός μεγάλου σπιτιού, στη Φλωρεντία μικρό ξενοδοχειάκι. Καλές τιμές, μαζί και με πρωινό, όλα καθαρά και στην εντέλεια.
Highlight: Ο συμπαθέστατος ξενοδόχος μας στη Φλωρεντία, που παραλίγο να φύγουμε χωρίς να τον πληρώσουμε και ο άνθρωπος δεν έλεγε τίποτα.

Περί τιμών: Η Ρώμη πολύ ακριβή, η Φλωρεντία λιγότερο. Από τα αναψυκτικά μέχρι τα μαγαζιά με δώρα, ακόμα και σε μη τουριστικές γειτονιές, οι περισσότερες τιμές είναι διπλάσιες σε σχέση με τις ελληνικές. Βέβαια διαφορετικοί μισθοί εκεί και μπλα μπλα μπλα, πάντως εγώ ως τουρίστας αυτό έχω να παρατηρήσω.
Highlight: Ο πύργος της Πίζας, όπου μου ζήτησαν 15 ευρώ για είσοδο και τους είπα να πάρουν τα *γκουχ γκουχ* ... εμμμ ότι τελικά μάλλον λέω να μην μπω...

Περί διασκέδασης: Ψόφια πράγματα στη Ρώμη. Στη Φλωρεντία που ο κόσμος ήταν πολύ πιο νεανικός, σωζόταν κάπως η κατάσταση, ο κόσμος μαζευόταν στις πλατείες, είχε διάφορα happenings στους δρόμους, κυρίως καλλιτεχνικής φύσεως, κατά τ’ άλλα τίποτα το πολύ σπουδαίο.
Highlight: Το παρδαλό κατσίκι από το Μπανγκλαντές, ο μικρός πλανόδιος που μας έκανε παρέα το τελευταίο βράδυ στην Piazza della Repubblica στη Φλωρεντία, όταν είχαν φύγει πια όλοι...

Περί κυκλοφορίας: Πεζοδρομημένο σχεδόν όλο το κέντρο της Ρώμης, γενικά τα αυτοκίνητα δε βολεύουν. Μια βδομάδα στην Ιταλία, ταξί δεν πήραμε, πολύ το καμαρώνουμε αυτό. Εντυπωσιακή η δύναμη του πεζού, μόλις πατήσεις διάβαση είσαι άρχοντας. Πολιτισμένοι οι Ιταλοί και ως προς την οδική τους συμπεριφορά, δεν κορνάρουν και δε βρίζουν. Το μετρό της Ρώμης υποτυπώδες, γίνονται έργα για την επέκτασή του. Βρώμικο όμως και γενικά άσχημο. Τα λεωφορεία πολύ βολικά, αλλά είναι πάντα γεμάτα και είναι και ακριβά. Το μετρό στο Μιλάνο πολύ καλύτερο. Τα υπεραστικά τραίνα μπορεί να φτάνουν μέχρι και το τελευταίο χωριό της χώρας, αλλά είναι κι αυτά αρκετά ακριβά, δεν είναι ποτέ μα ποτέ στην ώρα τους, και γενικώς για να βγάλεις άκρη ζορίζεσαι λίγο. Πέσαμε και σε απεργία των τραίνων. Τα αεροδρόμια ωραία, αλλά σαν το El Venizelos τίποτα. Γενικά από πλευράς συγκοινωνιών, Αθήνα και πάλι Αθήνα...
Highlight: Ο ταξιτζής που παραλίγο να μας πατήσει κάπου στη Ρώμη για να μας θυμίσει ότι κάποια πράγματα είναι παντού ίδια...

Περί πράσινου: Τίγκα στα πάρκα και στις πλατείες οι ιταλικές πόλεις, πολύ πράσινο εκεί που δεν το περιμένεις. Κάθε τρεις και λίγο μια όαση. Κόσμος που βγαίνει το πρωί για τρέξιμο, το βράδυ για περπάτημα, παιδιά που κάνουν πικ-νικ, σχολεία που πάνε εκδρομή στο κέντρο. Πόλεις για να ζεις και να αναπνέεις.
Highlight: Το δημόσιο πάρκο στο Μιλάνο, που αράξαμε για λίγο το πρωί και δε μας πήγαινε η καρδιά να σηκωθούμε για να πάμε στο αεροδρόμιο...

Περί τουριστών: Όλες οι φυλές του Ισραήλ... Πολλοί Γάλλοι, αρκετοί Ισπανοί, λιγότεροι Γερμανοί και Άγγλοι, αρκετοί Αμερικάνοι και Γιαπωνέζοι, και πολλοί Ιταλοί τουρίστες. Ο εσωτερικός τους τουρισμός πρέπει να είναι πολύ ανεπτυγμένος. Πολλά σχολεία, ιδίως ιταλικά και γαλλικά. Φυσικά, σε κάθε γωνία πετυχαίνεις Έλληνες. Όχι που θα έλειπαν...
Highlight: Η φίλη μου η Αγγέλα που την πέτυχα 2 φορές την ίδια μέρα, εντελώς τυχαία και χωρίς καμία συνεννόηση, κάπου στη Ρώμη. Στην Πάτρα μπορεί να τη βλέπω σχεδόν κάθε μέρα, αλλά τυχαία ίσως να μην την έχω πετύχει ποτέ.

Περί μεταναστών: Κάθε εθνικότητας οικονομικοί μετανάστες στο δρόμο να πουλάνε κάθε λογής πράγματα. Διάβασα στο τραίνο μια απ’ αυτές τις δωρεάν εφημερίδες που έλεγε ότι σε λίγο θα είναι η τέταρτη χώρα στον κόσμο σε υποδοχή οικονομικών μεταναστών. Ειδικά τους μαύρους, οι ρατσιστές Ιταλοί τους λένε "vu’ cumpra", κοροϊδεύοντας την προφορά τους όταν προσπαθούν να πουν "vuoi comprare?", δηλαδή "θέλεις να αγοράσεις;"...
Highlight: Ο συμπαθής μαυρούκος που ήρθε στο εστιατόριο που τρώγαμε κοντά στον Άγιο Πέτρο και μίλησε στο διπλανό τραπέζι αγγλικά και μετά γερμανικά, σε μας ιταλικά και, ακούγοντας το Σπύρο να του λέει "φιλαράκι άμα μου μιλήσεις και ελληνικά, αγοράζω ό,τι θες", του έβγαλε ολόκληρη διάλεξη, αφού, όπως προέκυψε, είχε θητεύσει σε Μοναστηράκι και Σύνταγμα για ένα χρόνο... Ο Σπύρος, φυσικά, δεν αγόρασε τις γυναίκειες τσάντες που πουλούσε ο μαύρος "γκια ντη γκυναίκα σου, φίλε" και ο τύπος του την είπε και με το δίκιο του...

Περί εγκληματικότητας: Παρά τα όσα όλοι γνωρίζουμε για τους Ιταλούς που κλέβουν και πρέπει να φυλάμε τα ρούχα μας για να έχουμε τα μισά και λοιπά, τέτοιο πρόβλημα δε συναντήσαμε εμείς καθόλου, ούτε καν πήρε το μάτι μας τίποτα..
Highlight: Ο Γιάννης που έχασε το κινητό του μόνος του, ξεχνώντας το μέσα στο τραίνο, και η κοπέλα που το είδε και μάταια έτρεξε να μας το δώσει πριν κλείσουν οι πόρτες.

Η εκδρομή γενικώς πιστεύω στέφθηκε με κάτι παραπάνω από απόλυτη επιτυχία.

Και του χρόνου...

ΥΓ: Πριν ένα μήνα και κάτι, κάνοντας την καθιερωμένη μεταμεσονύκτια βόλτα μου στην bloggόσφαιρα, μπήκα σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου blogs και με χαρά διαπίστωσα ότι είχε ανέβει φρέσκο post. Η χαρά δεν άργησε να εξατμιστεί, μόλις ανακάλυψα ότι ήταν τελευταίο και αποχαιρετιστήριο...
Μετά από λίγο καιρό, η φίλη μου επέστρεψε στην bloggόσφαιρα με πλάγιο τρόπο, αλλά εγώ από τα Χριστούγεννα χρωστάω στην αυθεντική της... μορφή ένα ταξιδιωτικό post "για να... ζηλέψει".
Για να... ζηλέψει, λοιπόν, και όχι ως tribute στα ταξιδευτικά ταξιδιωτικά posts που μας χάριζε για ένα εξάμηνο, ούτε και ως ευχαριστώ για την παρέα που μας έκανε για σχεδόν ένα χρόνο...
Για να... ζηλέψει και όχι ως αναγνώριση της αξίας του να ανακαλύπτεις ότι κάπου υπάρχει κάποιος που ίσως σκέφτεται κάπως σαν εσένα ή της ομορφιάς του να νιώθεις οικειότητα εκεί που δεν το περιμένεις...
Το post αυτό είναι αφιερωμένο στην Πωλίνα και το Χμ.....
Για να ζηλέψει...