Η κυρία-Ν

Πάνε πολλά χρόνια.

Είχαμε μια γατούλα. Ρωξάνη τη λέγαμε...

Δεν την είχαμε εμείς δηλαδή, του δρόμου ήταν και την είχαμε υιοθετήσει. Ή, μάλλον, για να είμαστε ακριβέστεροι, αυτή μας είχε υιοθετήσει.

Ήταν πολύ όμορφη γάτα και ήταν όλο χάρη και όλο νάζι... Πολύ την αγαπούσα.

Μια μέρα, η Ρωξάνη εξαφανίστηκε.

Ποιος ξέρει, μπορεί να τη βρήκε κανείς και να την πήρε.

Έτσι μου είπαν δηλαδή.

Γιατί μετά από πολλά χρόνια έμαθα ότι η Ρωξάνη καθόλου δεν εξαφανίστηκε. Το αντίθετο, μάλιστα. Αν δεν είχαν φροντίσει να την εξαφανίσουν για να μην την δω εγώ, θα έμενε στον κήπο μας για πάντα, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Γιατί η Ρωξάνη δηλητηριάστηκε.

Όπως και όποιο άλλο αδέσποτο γατί κυκλοφόρησε στη γειτονιά τα επόμενα 15 χρόνια.

Οι υποψίες της γειτονιάς εστιάζονταν στην κυρία-Ν.

Η κυρία-Ν ήταν μία μεγάλη γυναίκα, χήρα, που έμενε μόνη της σε ένα σπίτι του οποίου ο κήπος συνορεύει με το δικό μας. Ένα γιο είχε, τον οποίο ποτέ δεν είχαμε γνωρίσει, και γενικώς έδειχνε πάρα πολύ ήσυχη και πολύ ευγενική με όλους. Μας έκανε δωράκια, μας τάιζε το σκύλο πάνω απ’ το φράχτη και εμένα με φώναζε πάντα όταν με έβλεπε και έπαιζα μπάλα στον κήπο (το όνομά μου ποτέ δεν το έμαθε, Φαίδωνα με ανέβαζε, Αλέξανδρο με κατέβαζε) και μου έδινε φρούτα από τα δέντρα της.

Γιατί η κυρία-Ν είχε ένα πάθος. Τις κηπουρικές εργασίες. Ροδιές, μηλιές, ροδακινιές, αμυγδαλιές, κερασιές και λουλούδια, πολλά λουλούδια – αυτά ήταν η ζωή της...

Αυτός ήταν και ο λόγος που δε συμπαθούσε γάτες και πουλιά. Δεν το έκρυβε ότι πίστευε ότι οι γάτες θα έπρεπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, να μαντρώνονται για να μην περνάνε από κήπους για τους οποίους δεν έχουν άδεια.

Μία σειρά από περιστατικά που δεν μπορούσαν να ήταν συμπτώσεις οδήγησαν με τον καιρό τη γειτονιά στο συμπέρασμα ότι ο ένοχος ήταν αυτός που φαινόταν από την αρχή του βιβλίου.

Άλλοι την κατηγόρησαν ανοιχτά και καυγάδισαν μαζί της πολύ άσχημα. Άλλοι ενημέρωσαν την κοινότητα, άλλοι τη Φιλοζωική. Άλλοι την καταράστηκαν...

Σήμερα ήταν η κηδεία της κυρίας-Ν.

Πέθανε το βράδυ των Χριστουγέννων στο νοσοκομείο.