Ραφαέλλα

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για σένα.

Ποια είσαι, πώς είσαι, τι λατρεύω σε σένα, τι μισώ σε σένα, πόσο ίδιοι και πόσο διαφορετικοί είμαστε, πώς σε γνώρισα, πώς σε αγάπησα, πόσες φορές με νευρίασες και πόσες φορές σε νευρίασα, πώς πέρασαν αυτά τα 3 χρόνια...

Αλλά δε χρειάζεται, γιατί όλα αυτά τα ξέρεις. Και το post αυτό είναι ΓΙΑ ΣΕΝΑ, για κανέναν άλλον.

Για ένα μόνο πράγμα θέλω να σε ευχαριστήσω σήμερα. Για τον τρόπο που με στηρίζεις.

Έχω βαρεθεί σ' αυτή τη ζωή να είμαι πάντα ο ώριμος, ο μεγάλος, ο σοβαρός. Ο βράχος. Να αναλαμβάνω πάντα την ευθύνη για όλα και να δείχνω κατανόηση σε όλους. Το καλό το παιδί. Ο μαλάκας.

Έχω κουραστεί να είμαι πάντα εκεί για όλους. Να παίρνουν οι αγαπημένοι φίλοι, αλλά και ο κάθε τελευταίος, κλαίγοντας μες στ' άγρια χαράματα για να μου πουν τον πόνο τους και να είμαι πάντα εκεί για να μιλάω σα ψυχολόγος. Και όταν, πάλι, εγώ δεν είμαι καλά, κανείς να μην το πιστεύει πραγματικά, λες και δεν είμαι άνθρωπος εγώ, λες και δεν κάνω λάθη, δε μου φέρεται κανείς άσχημα, δε στεναχωριέμαι. Κανείς να μην ξέρει τι να μου πει τότε, λες και δε χρειάζομαι εγώ να ακούσω δυο λόγια, μου φτάνει ο εαυτός μου για να είμαι καλά.

Δεν μπορώ μόνος μου να στηρίζω τον κόσμο μου...

Σ' ευχαριστώ, λοιπόν.

Γιατί είσαι από τους λίγους που είναι πάντα εδώ. Ό,τι κι αν χρειαστώ, ό,τι κι αν μου συμβεί. Όσο σημαντικό ή ασήμαντο κι αν είναι αυτό. Που θα μου δώσεις συμβουλές, τις οποίες ίσως να μην ακολουθήσω - αλλά πάντως εσύ θα είσαι εδώ για να μου τις δώσεις. Που ξέρεις πώς θα μου μιλήσεις και τι θα μου πεις για να νιώσω καλύτερα.

Χάρη σε σένα νιώθω πιο ασφαλής να κάνω λάθη, νιώθω πιο ελεύθερος να είμαι λίγο παιδάκι.

Δε θα σου πω πόσο σ' αγαπάω, παραείναι κλισέ για να ταιριάξει σε ένα τέτοιο κείμενο.

Θα σου πω για άλλη μια φορά ότι σ' ευχαριστώ για όλα.

Και για μια φορά θα σου ζητήσω συγγνώμη. Για όλα όσα θα έπρεπε να σου είχα ζητήσει συγγνώμη κατά καιρούς. Και είναι πάρα πολλά.