Μετακινήσεις πληθυσμών

Έκλεισα την πόρτα κι ήταν σαν τώρα, σαν προχτές, κι όμως, ήταν 5 χρόνια πριν, που έκλεινε αυτή η πόρτα κι ήμουν από μέσα, κι οι γονείς μου έφευγαν, και η πρώτη μου κίνηση ήταν να στείλω από ένα μήνυμα σε δύο αγαπημένα μου πρόσωπα να τους ενημερώσω, έτσι απλά και λιτά, ότι ξεκίνησε και ουσιαστικά η περίοδος της φοιτητικής μου ζωής.

Το ότι βρέθηκα στην Πάτρα τότε ήταν μια κάποια έκπληξη, δεν το περίμενα. Εγώ είχα κάνει τα όνειρά μου για τους χειμώνες στην πρωτεύουσα και τέτοιο ενδεχόμενο δεν το είχα καθόλου λογαριάσει.

Δεν είναι πως δεν πέρασαν ωραία τα 5 αυτά χρόνια, κάθε άλλο, σίγουρα πάντως ποτέ δεν αποδέχθηκα εντελώς ότι ανήκα εκεί· ίσως μόνο ότι ήταν κάτι σαν μια μεγάλης διάρκειας εκδρομή. Γενικώς, στην παρουσία μου ενυπήρχε ένας συμβιβασμός.

Εκ των υστέρων, δε θα μπορούσα να πω πως δε μου έκανε καλό όλο αυτό. Άλλος άνθρωπος έφυγα, άλλος γυρίζω – ίσως δεν είναι έτσι, αλλά έτσι νιώθω.

Από ένα σημείο και μετά, πάντως, βαρέθηκα εκεί, τα χρόνια άρχιζαν να μετράνε ανάποδα και ποτέ δεν άλλαξε στο μυαλό μου το σχέδιο ότι με το πέρας των 5 υποχρεωτικών ετών θα αποχωρούσα διακριτικά.

Η πόλη μου με καλεί και, με 5 χρόνια καθυστέρηση, της απαντάω.

Δε θα μου λείψει η Πάτρα, θα μου λείψει μόνο ίσως αυτό που είναι έτσι μαζεμένη και περπατήσιμη και δε χρειάζεται να συνεννοηθείς από το μεσημέρι με κάποιον για να τον δεις το βράδυ. Θα μου λείψουν κι αυτά που συνήθισα γκρινιάζοντας, ο καιρός, κλπ..

Θα μου λείψουν οι φίλοι μου. Οι καλύτεροί μου φίλοι ήταν πια εκεί, όχι εδώ.

Θα μου λείψει το διαμέρισμά μου, που ήμουν ο πρώτος του ένοικος και το ένιωθα πολύ δικό μου. Με γνώρισε σε μια ιδιαίτερη ηλικία. Νομίζω πως δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι δε θα τον ξαναδώ ποτέ αυτόν το χώρο.

Πιο πολύ απ’ όλα, θα μου λείψει να μένω μόνος μου. Που γυρνάς το απόγευμα και δε γουστάρεις να ανοίγει η πόρτα του δωματίου σου ή να χτυπάνε δέκα τηλέφωνα ή να παρατηρεί ο άλλος ότι σήμερα τα ξύνεις και κοιτάς το ταβάνι ανάσκελα, να μη σου τη λέει κανείς για το πού κρεμάς το μπουρνούζι σου, να τρως ό,τι ώρα θέλεις, να βάζεις τη μουσική σου δυνατά, και να μην έχει μετά τις 11 το βράδυ αυτήν τη θλιπτική εκκωφαντική ησυχία που ακούς μόνο τους αθροισμένους ήχους της ρελαντί λειτουργίας των ηλεκτρικών συσκευών.

Αλλά χαίρομαι, χαίρομαι που είμαι εδώ, εδώ για κάποιο λόγο νιώθω ότι αξίζω περισσότερο, νιώθω πιο όμορφος, μου αρέσει να ντύνομαι πιο καλά, νιώθω πιο έξυπνος, νιώθω ότι έχω περισσότερα να δώσω, περισσότερα να κάνω, και επιτέλους νιώθω ξανά την όρεξη να γεμίσω τις ώρες μου.

I am back.

Καλό χειμώνα στην πρωτεύουσα να έχουμε.

---

Καλό χειμώνα στη συμπρωτεύουσα, αδερφή μου.

Πρώτος φοιτητικός χειμώνας.

Βίοι αντίθετοι, ε;

Είναι ένα τραγούδι της Monika που λέει:

My father taught me how,

my mother told me why,

my brother showed me where.

I have never done the same.

Είναι ό,τι πιο υγιές έχω ακούσει.

---

Καλό χειμώνα και στο φίλο μου τον Α.

Είναι ο πρώτος καλός μου φίλος από το σχολείο που παντρεύτηκε.