Συνέντευξις

Φυσικά και ονειρεύομαι.
Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;

Πόσο συχνά;

Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.

Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρά σας;

Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά

και μάλλον μετανιώνουν οριστικά τους όλοι.

Είναι ελευθέρα η είσοδος;

Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου

πριν ελπίσω. Μου την δίνει εν γένει

μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.

Να πιστέψω δίχως ν’ αγγίξω

να μη μιλήσω διόλου στον καπνό

γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει

μόνο δια του βλέμματος ν’ αφήσω

το αίτημά μου στην κρεμάστρα

ό,τι μου δοθεί να το δεχτώ

κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα

μ’ αυτό που ζωγραφίζει η έκκλησή μου -

θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.

Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο.

Το όριο. Ως που να κινδυνέψω.

Γιατί τότε πιά δεν θα ήταν όνειρο.

Θά ‘ταν γεράματα.

(“Συνέντευξις”, της Κικής Δημουλά, από τη συλλλογή “Η εφηβεία της λήθης”, 1994)