Monday, May 26, 2008

Το αγαπημένο ποίημα του Καββαδία

La Vera-Cruz, 10 février.
LETTRE DU MEXIQUE

Vous m' avez confié le petit. – Il est mort.
Et plus d' un camarade avec, pauvre cher être.
L' équipage... y en a plus. Il reviendra peut-être
Quelques-uns de nous. – C' est le sort. –

Rien n' est beau comme ça – Matelot – pour un homme;
Tout le monde en voudrait à terre – C' est bien sûr.
Sans le désagrément. Rien que ça: Voyez comme
Déjà l' apprentissage est dur.

Je pleure en marquant ça, moi, vieux Frère-la-côte.
J'aurais donné ma peau joliment sans façon
Pour vous le renvoyer... Moi, ce n' est pas ma faute:
Ce mal-là n' a pas de raison.

La fièvre est ici comme Mars en carême.
Au cimetière on va toucher sa ration.
Le zouave a nommé ça – Parisien quand-même –
Le jardin d'acclimatation.

Consolez-vous. Le monde y crève comme mouches....
J' ai trouvé dans son sac des souvenirs de cœur:
Un portrait de fille, et deux petites babouches,
Et: marqué – Cadeau pour ma sœur.

Il fait dire à maman: qu' il a fait sa prière.
Au père: qu' il serait mieux mort dans un combat.
Deux anges étaient là sur son heure dernière:
Un matelot. Un vieux soldat.

Toulon, 24 mai.
Tristan Corbière: Gens de mer, dans Amours Jaunes

(Στη γαλλική ποίηση, το πρώτο γράμμα κάθε στίχου γράφεται με γράμμα κεφαλαίο.)

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΞΙΚΟ

Μου εμπιστευτήκατε τον μικρό. – Πέθανε.
Και πολλοί σύντροφοι μαζί του, καημένο, ακριβό πλάσμα.
Το πλήρωμα… δεν υπάρχει πια. Θα ξαναγυρίσουν ίσως
μερικοί από εμάς. – Είναι η μοίρα. –

Τίποτα δεν είναι ωραίο σαν κι αυτό – Ναύτης – για έναν άντρα˙ *
όλος ο κόσμος θα το ΄θελε στη στεριά – Σίγουρα ναι.
Χωρίς τους μπελάδες. Μόνο αυτό: Δέστε πόσο
είναι σκληρή ακόμα και η μαθητεία.

Κλαίω γράφοντας αυτά, εγώ ο Γερο-Κουρσάρος.
Θα ‘δινα και το πετσί μου χωρίς καθόλου παρακάλια
για να σας τον στείλω πίσω… Εγώ δε φταίω:
η συμφορά αυτή δεν έχει αιτία.

Ο πυρετός είναι εδώ όπως ο Μάρτης τη Σαρακοστή.
Στο νεκροταφείο πας να πάρεις το συσσίτιό σου.
Ο ζουάβος το ονόμασε αυτό – είναι, βλέπετε, Παριζιάνος –
Κήπο εγκλιματισμού. **

Παρηγορηθείτε. Οι άνθρωποι ψοφάνε σαν μύγες.
… Βρήκα στο σάκκο του ενθύμια καρδιάς:
Το πορτραίτο μιας κοπέλας, και δυο πασουμάκια,
και: σημείωση – Δώρο για την αδερφή μου.

Αφήνει μήνυμα στη μαμά: ότι έκανε την προσευχή του.
Στον πατέρα: ότι θα προτιμούσε να πεθάνει στη μάχη.
Δυο άγγελοι ήταν εκεί στην τελευταία του ώρα:
Ένας ναύτης. Ένας γέρος στρατιώτης.

Τριστάν Κορμπιέρ: Άνθρωποι της θάλασσας, περιέχεται στη γενικότερη συλλογή Κίτρινοι Έρωτες.

* Το στίχο αυτό έβαλε ο Καββαδίας μόττο στη συλλογή του, "Μαραμπού".
** Κήπος εγκλιματισμού (Jardin d’ acclimation): Ζωολογικός και βοτανικός κήπος στο Παρίσι, όπου "εγκλιματίζονται" ζώα και φυτά που εισάγονται στη Γαλλία από τα θερμά κλίματα.

Η απόδοση του ποιήματος στα ελληνικά, καθώς και οι διάφορες πληροφορίες είναι από το βιβλίο του Δημήτρη Νικορέτζου “Νίκος Καββαδίας – Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ”, με τη σημείωση ότι στη μετάφραση βοήθησε η κ. Αθηνά Βουγιούκα, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου.

ΥΓ1: Στην Ελίζα, που αγαπάει τον Καββαδία.
ΥΓ2: Στην Kiara, που μου ζήτησε να εκτεθώ...

11 Comments:

Blogger το κορίτσι που ήθελε πολλά said...

μπλε ξυλομπογιά? (ή έχουν πρόβλημα τα μάτια μου??)

Μ'αρέσει πολύ ο Καββαδίας αλλά αυτό δεν το ήξερα..

θενκ γιου

Monday, May 26, 2008 2:04:00 pm  
Blogger Jason said...

Δεν είναι του Καββαδία, ίσως δεν το έγραψα καθαρά.
Είναι του Τριστάν Κορμπιέρ, και ήταν το αγαπημένο ποίημα του Νίκου Καββαδία.

Και όχι, είναι στυλό κανονικό, απλώς η φωτό βγήκε βράδυ και το φλας το έκανε να μοιάζει κάπως περίεργο. :)

Monday, May 26, 2008 4:34:00 pm  
Blogger maya said...

καλημέρα!
ούτε γω το ήξερα το ποίημα...
δεν έχω διαβάσει γάλλους πολύ.
πολύ ωραίο ποστ όμως
και ωραία συμμετοχή με άποψη για το παιχνίδι.

αλλά νομίζω οτι πρέπει να βάλεις απο κάτω το λινκ των autographcollectors
που μαζεύουν σε μπλογκ όλα τα γραπτά
κι έχει πολύ ενδιαφέρον.

άντε. καλημέρα.
πάμε για δουλειάαααα
:))))))))))

Tuesday, May 27, 2008 6:14:00 am  
Blogger Jason said...

Χμμμ δεν ξέρω, δεν έχω πολυκαταλάβει το λόγο ύπαρξης των autographcollectors και ούτε και βρίσκω ενδιαφέρουσα αυήν την προσπάθεια συγκέντρωσης χειρόγραφων γραπτών, οπότε αρκούμαι σε μια διακριτική συμμετοχή στο παιχνίδι.

Tuesday, May 27, 2008 7:29:00 am  
Blogger Λυδία said...

πολύ όμορφο ποιήμα.. δεν είχε τύχει να το διαβάσω...

Καλημέρα!

Tuesday, May 27, 2008 8:20:00 am  
Blogger το κορίτσι που ήθελε πολλά said...

Το κατάλαβα βρε ότι δεν είναι του Καββαδία! μάλλον κι εγώ δεν το έγραψα καθαρά..

εννοούσα πως παρόλο που μ'αρέσει ο Καββαδίας αυτό, που είναι το αγαπημένο του , δεν το ήξερα ;-)

Wednesday, May 28, 2008 5:47:00 am  
Blogger Jason said...

Α με συγχωρείτε τότε, επανορθώνω. :)

Wednesday, May 28, 2008 8:27:00 am  
Blogger Stavros Katsaris said...

Μάλλον δεν είναι τυχαίο που αυτό το ποίημα ήταν το αγαπημένο του Καββαδία, έτσι δεν είναι?
Καλημέρα!

Wednesday, May 28, 2008 8:45:00 am  
Blogger kiara said...

Από ένα σημείο και μετά, χρειάζεται θάρρος όχι για να εκτεθούμε, αλλά -και αφού έχουμε προλάβει να κλείσουμε τα παντζούρια που κάποτε είχαμε ανοίξει διάπλατα και με ενθουσιασμό- για να επανεκτεθούμε... αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Ευχαριστώ...
:)

Wednesday, May 28, 2008 8:55:00 pm  
Blogger Jason said...

Τα σχόλιά σου μου είναι εξίσου κατανοητά με τα κείμενά σου... αν καταλαβαίνεις τι εννοώ... ;)

Thursday, May 29, 2008 12:49:00 am  
Blogger oneiroparmenh said...

Πολύ ωραίο ποίημα...

Η ωμότητα και η κυνικότητα κι η παντελής έλλειψη άνθρωπιας είναι πηγή των πιο βαθιών συναισθημάτων-αντιφατικό,αλλά μου έχει συμβει άπειρες φορες...

Friday, May 30, 2008 10:44:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home