Ο φίλος μου το τραίνο

Το Ναύπλιο το βρήκα όπως το είχα αφήσει.

Λίγο πιο όμορφο ίσως. Η εποχή του πάει.

Αγάπησα "Το λάθος μπαρ", το οποίο παρεμπιπτόντως δεν πρέπει να χάσει κανείς σας στην πρώτη ευκαιρία που θα μείνετε βράδυ στη μικρή πόλη, αν δεν το έχετε ήδη υπόψη σας, αφού παρατηρώ ότι τελικά μάλλον ήμουν ο μόνος που δεν το είχε ανακαλύψει ποτέ.

Μετά από την άσχετη εισαγωγή, συνεχίζω με το θέμα μου.

Τα παλιά τα χρόνια, όταν ήμουν μικρός και πηγαίναμε ακόμα στο χωριό του παππού από τον παλιό το δρόμο, είχα ένα φίλο. Τότε δεν είχα και αδερφή ακόμα, και κάτι έπρεπε να κάνω στο πίσω κάθισμα του παλιού μας αυτοκινήτου για να περνάει η ώρα στο ατέλειωτο ταξίδι, οπότε σαν παιδί κι εγώ παρατηρούσα την κάθε πέτρα που περνούσαμε. Η μάνα μου έχει να το λέει ας πούμε, που ρώταγα κάθε μα κάθε που έβλεπα σταυρό και καντήλι στην άκρη του δρόμου, μαμάάά αυτό το εκκλησάκι πώς το λένεεε. Και σ’ αυτούς τους δρόμους, είναι μέτρο κι εκκλησάκι.

Κάπου στη διαδρομή λοιπόν, υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο τραίνο, κάποια βαγόνια παρατημένα σε μιαν άκρη, αλλά σε ύψωμα, κάτι το οποίο μου προκαλούσε ένα ενδιαφέρον, με αποτέλεσμα υποθέτω να πρήζω τη μαμά μου για το τραινάκι που σκαρφάλωσε εκεί πάνω, και τι κάνει εκεί πάνω το τραινάκι, και γιατί μαμά είναι παρατημένο το τραινάκι, και αν είχε γίνει κανένα ατύχημα και χάλασε το τραινάκι, και μήπως σκοτώθηκε κανένας άνθρωπος, και γιατί μαμά δεν το χρησιμοποιούν πια το τραινάκι, και γιατί δεν το πάνε με τα άλλα τραινάκια να κάνει παρέα και λοιπά.

Έτσι, με τον καιρό, το τραινάκι αυτό καθιερώθηκε στη συνείδηση της οικογένειας ως "ο φίλος μου το τραίνο". Κάθε φορά που περνούσαμε, χαιρετούσα το φίλο μου, εκείνος δε θυμάμαι αν με χαιρετούσε αλλά δεν έχει και πολλή σημασία, χαιρόμουν εγώ πολύ και προχωρούσαμε.

Στη συνέχεια, όμως, που φτιάχτηκε ο μεγάάάλος ο δρόμος, δεν περνούσαμε πια από ‘κει, χαθήκαμε με το φίλο μου, ύστερα σταματήσαμε να πηγαίνουμε στο χωριό μια και καλή, και τέλος πάντων μ’ αυτά και μ’ αυτά είχα να δω το φίλο μου καμιά δεκαπενταριά χρόνια.

Την Πέμπτη λοιπόν, καθ’ οδόν προς το Ναύπλιο, κάπου εκεί μετά τη Νεμέα, πίσω από μια στροφή, ξεπρόβαλε μία εικόνα οικεία.

Λέω λοιπόν στη φίλη μου, ρε συ πλάκα θα ‘χει να ‘ναι αυτός εδώ ο φίλος μου το τραίνο. Δεν πρόλαβα την έκφρασή της γιατί οδηγούσα, αλλά να σας πω την αλήθεια δε με νοιάζει, γιατί άμα θέλετε να ξέρετε, κι εκείνη μιλάει πού και πού για το φανταστικό της φίλο το Βρασίδα.

Παίρνω ένα τηλέφωνο τον μπαμπά μου και του λέω ρε μπαμπά, θυμάσαι πού ακριβώς ήταν εκείνος ο φίλος μου το τραινάκι; Πού το θυμήθηκες αυτό παιδί μου, λέει ο πατέρας, να σου πω, αυτό πρέπει να ήταν κάπου προς τη Νεμέα… Μπαμπά, λέω, τονε βρήκα. Πάρα πολύ χαρήκαμε όλοι λοιπόν, κι εγώ και η φίλη μου κι ο Βρασίδας και η μαμά μου και ο μπαμπάς μου που μου ζήτησε κρασί από τη Νεμέα, λες και δεν έχει στο σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς του.

Αλλά για να σας πω την αλήθεια, εγώ αλλιώς τονε θυμόμουνα το φίλο μου. Και δεν είναι πως γέρασε, το αντίθετο θα έλεγα.

Καταρχάς σα να μίκρυνε, πράγμα όχι περίεργο, αφού εγώ πρέπει να έχω βάλει περίπου 60 πόντους από τότε, κάτι που εξηγεί και ότι εμένα ο φίλος μου ήταν ψηλά πάνω σε βουνό, ενώ τούτος εδώ στεκόταν σε ένα υψωματάκι. Επιπλέον, σα να είναι σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι τον είχα αφήσει. Βέβαια, ίσως να φταίει που έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα με τον ΟΣΕ και μ’ αυτά που έχουν δει τα μάτια μου, δε με τρομάζει τίποτα πια, αλλά τι να πω, όσο να πεις, τούτος εδώ είχε αλλάξει.

Σκέφτηκα να τον βγάλω φωτογραφία στο γυρισμό να τον έχω, αλλά τον ξέχασα, οπότε ήθελα να καταλήξω στο εξής:

Καλοί μου άνθρωποι, εσείς που περνάτε συχνά από τη Νεμέα, εκεί πάνω από ένα σιδηροδρομικό σταθμό, κάπου σε ένα υψωματάκι, υπάρχουν κάτι βαγόνια παρατημένα. Αυτός είναι ο φίλος μου το τραίνο, οπότε σε κάθε ευκαιρία θα ήθελα να του διαβιβάζετε τα χαιρετίσματά μου και όλη μου την αγάπη.