Thursday, July 06, 2006

Ροζ

Το βασίλειό μας ήταν όμορφο.
Δεν ήταν ούτε μικρό, ούτε μεγάλο. Ήταν βέβαια αρκετά μικρό ώστε να γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, αλλά ήταν και αρκετά μεγάλο ώστε να μη μας πνίγει ποτέ η ομίχλη της μονοτονίας. Και τέλος πάντων δεν ξέραμε τι θα πει μικρό βασίλειο και τι μεγάλο, γιατί δεν υπήρχε και κανένα άλλο βασίλειο.
Θα έλεγε κανείς ότι δεν έβρεχε ποτέ. Περίεργο μου ακούγεται αυτό - δεν μπορεί να μην έβρεχε ποτέ. Αλλά πάντως δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι κάποια μέρα που έβρεχε.
Γενικά έλειπε το γκρίζο. Οι λόφοι ήταν κίτρινοι και οι πεδιάδες πράσινες, ο ουρανός γαλάζιος και οι λίμνες μπλε. Η αγάπη κόκκινη και το μίσος μαύρο. Ακόμα και οι άνθρωποι ήταν τόσο χρωματιστοί... Λες και ήταν βγαλμένοι από παραμύθι.

Αυτά πρέπει να σκεφτόταν και ο θείος μου, όταν άρχισε να αναρωτιέται κάτι που κανείς δεν είχε τολμήσει να σκεφτεί ως τότε: ποιο είναι το νόημα της ύπαρξής μας.

Για την ακρίβεια, κανείς δεν είχε χρειαστεί να το σκεφτεί αυτό ως τότε.

Στο βασίλειό μας, κανείς δεν πέθαινε. Δε γνωρίζαμε για το θάνατο. Και χωρίς θάνατο, δεν υφίσταται ζωή. Χωρίς ζωή λοιπόν, δεν τίθεται θέμα ύπαρξης.

Ο θείος μου όμως δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος στο βασίλειό μας. Βέβαια. Ο θείος μου ήταν επιστήμονας. Για την ακρίβεια ήταν ο σπουδαιότερος επιστήμονας σε όλο το βασίλειο. Και είχε πολλές ανησυχίες. Ο μόνος σε όλο το βασίλειο, μιας και δεν είχαμε καλλιτέχνες. Δεν είχαμε καλλιτέχνες, γιατί ήταν όλοι τόσο πλήρεις που δεν είχαν κάτι να εκφράσουν.

Ο θείος μου, λοιπόν, μια μέρα ξεκίνησε να ψάχνει το νόημα της ύπαρξης.

Έβαλε κάτω τα χαρτιά του και άρχισε να σκέφτεται. Υπολόγιζε, έγραφε, έσβηνε, έσκιζε τα χαρτιά, εκνευριζόταν και πάλι απ' την αρχή.

Η υπόθεση έμοιαζε ζόρικη.

Οι μέρες περνούσαν και ο θείος μου δεν έβγαζε άκρη.

Θα έλεγε κανείς ότι η αναζήτηση αυτή τον ρουφούσε, τον έπινε, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα...

Η μεγάλη μέρα, όμως, άργησε, αλλά ήρθε.

Το αποτέλεσμα βγήκε και μάλιστα επαληθεύτηκε πολλάκις. Ναι, οι πράξεις ήταν όλες σωστές.

Και τότε τα πάντα ήταν ένα λάθος!

Εκείνη τη μέρα μάθαμε ότι ζούσαμε... μέσα στο όνειρο ενός ανθρώπου.

Η αλήθεια είναι πως δεν το πολυκαταλάβαμε αυτό, γιατί ούτε όνειρα βλέπαμε ποτέ. Ο θείος δυσκολεύτηκε, αλλά τελικά τα κατάφερε να μας το εξηγήσει.

Δε ζούσαμε την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα ήταν αλλού. Και μέσα σ' αυτήν υπήρχε ένας άνθρωπος, σαν κι εμάς. Και το βασίλειό μας, η δική μας πραγματικότητα, ήταν απλώς και μόνο ένα του όνειρο. Και σε λίγη ώρα (στη δική του πραγματικότητα) ή λίγες μέρες (στη δική μας) τα πάντα θα εξαφανίζονταν, με το ξαφνικό και επίμονο χτύπημα ενός ξυπνητηριού. Περιττό να πω, βέβαια, πως ούτε τα ξυπνητήρια γνωρίζαμε στο βασίλειο, ούτε και τι θα πει 'ξαφνικός' και τι 'επίμονος'.

Αλλά αυτό που είχε σημασία, τέλος πάντων, ήταν η μοίρα μας.

Οι περισσότεροι από μας δεν ξέραμε τι έπρεπε να σκεφτούμε, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε τόσο πολύ.

Ευτυχώς, όμως, ο θείος ήταν πάλι εκεί.

Έβαλε πάλι κάτω τα χαρτιά του και άρχισε να σκέφτεται. Υπολόγιζε, έγραφε, έσβηνε, έσκιζε τα χαρτιά, εκνευριζόταν και πάλι απ' την αρχή.

Και για άλλη μια φορά βρήκε τη λύση.

Θα έφτιαχνε μία πύλη με την οποία θα περνούσαμε από τη δική μας πραγματικότητα στην αληθινή. Θα πειράζαμε λίγο το ξυπνητήρι, έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε λίγα λεπτά (στη δική του πραγματικότητα) ή λίγα χρόνια (στη δική μας πραγματικότητα) ζωής.

Όπως είναι φυσικό, κανείς δεν κατάλαβε τίποτα, αλλά ο θείος μου ήταν σοφός (είχε μόλις ανακαλύψει το θάνατο) και όλοι τον εμπιστευόμασταν.

Στρωθήκαμε στη δουλειά, τηρήσαμε τις οδηγίες του και η πύλη δεν άργησε να φτιαχτεί.

Το εγχείρημα της μετάβασης ήταν δύσκολο, γι' αυτό και επιστρατεύτηκαν οι πιο γενναίοι άντρες του βασιλείου μας (τέτοιους είχαμε πολλούς). Η μεγάλη στιγμή έφτασε, όλα δούλεψαν ρολόι (κυριολεκτικά και μεταφορικά), οι γενναίοι γύρισαν στο βασίλειό μας και όλοι μαζί αποφασίσαμε να το γλεντήσουμε.

Ο βασιλιάς παρέθεσε το δείπνο και καλεσμένο ήταν όλο το βασίλειο. Στη μία άκρη καθόταν εκείνος, με την κοιλιά του να κρέμεται για να μας θυμίζει ότι ήταν βασιλιάς, στην άλλη άκρη καθόταν ο θείος μου, με την άσπρη γενειάδα να κρέμεται για να μας θυμίζει ότι ήταν σοφός, οι γενναίοι κάθονταν σε θέσεις περίοπτες και εμείς οι επίλοιποι απλώς ασχολούμασταν με το φαγοπότι (κάτι το οποίο δε συνέβαινε και πολύ σπάνια στο βασίλειό μας).

Και μέσα σ' αυτό το υπέροχο κλίμα ευφορίας και χαράς, συνέβη κάτι που δεν είχε προβλέψει κανείς. Ούτε καν ο θείος μου.

Ο φίλος μας άρχισε να ονειρεύεται φλαμίνγκο... Ροζ φλαμίνγκο...

Σιγά-σιγά το βασίλειό μας άρχισε να γεμίζει από φλαμίνγκο.

Ο θείος μου ήταν ο πρώτος που έγινε φλαμίνγκο. Οι γενναίοι ήταν οι επόμενοι και ο βασιλιάς ακολούθησε. Ένας-ένας οι άνθρωποι άρχισαν να γίνονται φλαμίνγκο. Μέχρι που δεν έμεινε ούτε ένας από μας.

Το ροζ ταίριαξε όμορφα με τα χρώματα του βασιλείου μας.

Το παραμύθι με την πραγματικότητα.

Η μοίρα με την αναζήτηση.

Η ζωή με το θάνατο.

Η ιστορία έκανε το φυσικό της κύκλο.

Και ως φλαμίνγκο ίσως να νιώθουμε πολύ πιο όμορφα.

Μα τέλος πάντων πετάμε...

Εμπνευσμένο από μία πολύ όμορφη και πολύ έξυπνη ταινία κινουμένων σχεδίων που είχα δει μικρός.

Το παραπάνω ήταν απλώς μία κάπως διαφορετική διασκευή του.

Αφιερωμένο στο post της απουσίας και στο σχόλιο του kyriaz.

11 Comments:

Blogger apousia said...

uxyzzΤα όρια όταν και αν υπάρχουν,είναι πάντα δυσδιάκριτα.
Είναι απίστευτα λεπτές οι γραμμές που χωρίζουν το όνειρο από τη πραγματικότητα,που κι αυτή είναι πολύ συχνά ένα όνειρο,καλό ή κακό δεν έχει σημασία..

Η ζωή από το θάνατο πάλι,απέχει απειροελάχιστα,ίσως και καθόλου.
''Πλανιέται πάντα μια υποψία θανάτου'' και στους ζωντανούς,λέει ο Ποιητής..

Τα ροζ φλαμίνγκο,θέλουν υπέρβαση,θέλουν φαντασία,μα δεν επιράζει,η ζωή,έχει πάντα μεγαλύτερη φαντασία από εμάς.
Κι έτσι,ΚΑΙ αυτά προσβάσιμα είναι..

Σ'ευχαριστώ για το πανέμορφο post jason,και για την παραπομπή..

Thursday, July 06, 2006 11:17:00 pm  
Blogger apousia said...

Καλά το σχόλιό μου ξεκινάει με word verification,λόγω προχωρημένης ώρας..

Thursday, July 06, 2006 11:18:00 pm  
Blogger exilio said...

Πανέμορφο!!
(..κάτι μου θυμίζει..θα επιστρέψω)

Καλό βράδυ

Friday, July 07, 2006 1:07:00 am  
Blogger pwlina said...

jason το post σου μου θύμισε μια κουβέντα που είχα κάνει με έναν βιολόγο ένα φεγγάρι και μου εξηγούσε τι θεωρία που πιστεύει ότι είμαστε όλοι κύτταρα σε έναν άλλο οργανισμό.Και ο καθένας μέσα από τη δουλειά του παράγει μια χρήσιμη ουσία για τον οργανισμό αυτό!Πολύ όμορφο post...καλή σου μέρα..

Friday, July 07, 2006 9:40:00 am  
Blogger kyriaz said...

Να ευχαριστήσω κι εγώ Jason για την αφιέρωση αυτού του τόσο όμορφου ποστ.
Αυτό που είπα στην αγαπημένη μου apousia το είχα αναπτύξει παλιότερα σε μια μορφή διηγήματος-κάποτε ίσως να το κάνω και ποστ...
Η αλήθεια είναι πάντως ότι στον κινηματογράφο αυτά τα τόσο φανταστικά σενάρια μπορούν να αποδοθούν καλύτερα μόνο με τη μορφή κινουμένων σχεδίων-τα οποία
με τρελαίνουν...
(Δες:Η Νεκρή Νύφη ,του Μπάρτον...)
Να 'σαι πάντα καλά...

Friday, July 07, 2006 4:14:00 pm  
Blogger Serenity said...

Καταπληκτικό!
Καλώς σε βρήκα...

Sunday, July 09, 2006 3:08:00 pm  
Blogger paragrafos said...

Πολύ όμορφο κείμενο. Από τη μια σε βυθίζει στην νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων και από την άλλη σε αναγκάζει να σκεφτείς με την ωριμότητα της πραγματικής μας ηλικίας! Συγχαρητήρια!

Με αγάπη

Παραγραφος

Sunday, July 09, 2006 4:06:00 pm  
Blogger mistounou said...

Καλώς σε βρήκα κι εγώ

Sunday, July 09, 2006 11:58:00 pm  
Blogger cindaki said...

Πραγματικά πολύ όμορφο jason!

Monday, July 10, 2006 11:18:00 am  
Blogger Kallioph said...

πολύ ωραίο μπράβο

Monday, July 10, 2006 11:55:00 am  
Blogger Johny said...

To παραμύθι δεν το ξέρω , η διασκευή όμως που έκανες είναι πανεμορφή....

Sunday, July 16, 2006 12:00:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home