Βεράντα

Βεράντα και τ’ απόγιομα

δυο μάτια είναι ολόγιομα

που σε ρωτούν γιατί,

μα δε ζητούν εξήγηση

και νιώθεις την αφήγηση

του ανέμου την καυτή.

Του δειλινού τα χρώματα,

της θάλασσας αρώματα

είναι ματιά θολή

που σε κοιτά κατάματα,

μια εικόνα – χίλια πράματα,

και σε μελαγχολεί.

ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΧΛΩΜΟ

ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΙ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ,

ΜΕΝΕΙ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΤΑΙ

ΚΑΙ ΠΑΕΙ…

ΜΑ ΑΦΗΝΕΙ ΕΝΑΝ ΚΑΗΜΟ,

ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟ,

ΠΟΥ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟ

ΠΟΝΑΕΙ…

Βεράντα και τα όνειρα

αφήνουνε απόνερα

στα μάτια της ψυχής.

Της νιότης τόσα βήματα

να σκάνε σαν τα κύματα

κι ο λογισμός τραχύς,

κι ας λιώνει με το πέρασμα

του χρόνου και το κέρασμα

μ’ αμέτρητες στιγμές.

Κι ενώ ο ήλιος καίγεται

ο νους σου ονειρεύεται

καρδιά χωρίς ρωγμές.

Αφιερωμένο στη Ραλλού και το post της περί χρόνου...