Emotional Quotient

Από τις ώρες που έχω ξοδέψει στη ζωή μου για μελέτη, πιο ευχάριστες και πιο εποικοδομητικές ήταν οι ώρες των γαλλικών.

Το σύστημά τους, τουλάχιστον στα ανώτερα επίπεδά του, είναι έτσι δομημένο ώστε να μη σε περιορίζει μόνο στην εκμάθηση της (πολύ όμορφης βέβαια, κατά τ’ άλλα) γλώσσας τους, αλλά αφενός να σε παραινεί να εντρυφήσεις στη γαλλική κουλτούρα, το γαλλικό πολιτισμό και τη νοοτροπία του μέσου Γάλλου, αφετέρου να σου δίνει τη δυνατότητα να ασχοληθείς με πολύ ενδιαφέροντα ανεξάρτητα θέματα κοινωνικού, πολιτικού ή επιστημονικού ενδιαφέροντος.

Είναι πάρα πολλά τα κείμενα που έχουν συγκρατηθεί στο μυαλό μου με το πέρασμα των χρόνων, από την εποχή εκείνη. Πολλά από αυτά δε, επηρέασαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο που αντιμετωπίζω ορισμένα θέματα

Ένα από αυτά μου ήρθε πρόσφατα στο μυαλό συνειρμικά, διαβάζοντας ένα post της Εβελίνας.

Θυμάμαι, λοιπόν, μέσα σε ένα από τα βιβλία μου, ένα άρθρο γαλλικού περιοδικού αφιερωμένο στο E.Q..

Το E.Q. είναι συντομογραφία του Emotional Quotient. Ως επιστημονικός όρος, είναι αντίστοιχος με το I.Q., με τη διαφορά πως ο δείκτης αυτός δεν είναι ενδεικτικός των νοητικών δυνατοτήτων του ατόμου, αλλά της δεξιότητας του στη διαχείριση αισθήσεων και συναισθημάτων και της επικοινωνιακής του δεξιοτεχνίας.

Με λίγα λόγια, είναι ένας δείκτης που μετράει το ‘ταλέντο’ που έχει κανείς να τα πηγαίνει καλά με τον εαυτό του και να κερδίζει και τους υπολοίπους.

Αυτό που μου άρεσε ήταν πως ανακάλυψα πως υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται και μ’ αυτό. Που το εξετάζουν κι αυτό ως παράγοντα επιτυχίας και προόδου.

Γιατί στη ζωή δεν πάνε μπροστά μόνο οι έξυνποι. Πάνε μπροστά άνθρωποι που έχουν ένα άστρο μέσα τους. Άνθρωποι που ξεχωρίζουν. Κι ας μη λύνουν γρήγορα ασκήσεις μαθηματικών. Κι ας μην έχουν τόσο σπουδαία συνδυαστική μνήμη. Μπορεί να έχουν άλλες ικανότητες. Μπορεί και να μην έχουν τίποτα συγκεκριμένο. Απλώς ένα κάτι.

Η μοναδική μου ένσταση έγκειται στο κατά πόσον μπορεί κάτι τέτοιο να αποδοθεί με έναν αριθμό. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να βιώσω την ανάγκη αυτή των Αμερικανών επιστημόνων να εκφράζουν τα πάντα με δείκτες... Σκοπός, βέβαια, δεν είναι τόσο η τέρψη των ίδιων των επιστημόνων, όσο η απλούστευση των εννοιών για να γίνονται πιο εύπεπτες για τον κοσμάκη. Και να βρίσκουμε νέες χαζομαρούλες να ασχολούμαστε.

Αλλά δε με πειράζει και τόσο αυτό.

Μου αρκεί που υφέρπει μία επανάσταση ανατροπής του φασισμού του I.Q....

Υ.Γ.: Με την ευκαιρία, χάζευα λίγο στη Wikipedia και βρήκα το άρθρο περί «συναισθηματικής νοημοσύνης» αρκετά ενδιαφέρον, κυρίως όσον αφορά στο διαχωρισμό της από τη «συναισθηματική γνώση» (ατυχέστατες οι αποδόσεις των εννοιών με αυτούς τους όρους, είναι όμως συνοπτικοί και κατανοητοί – για τον κοσμάκη, που λέγαμε...) και τη μέτρηση και τα μέτρα της. Αξίζει μια ματιά ίσως.