"ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΣ"

Όποιος και να το σκέφτηκε, ήταν έξυπνο. Ακόμα κι αν δεν το σκέφτηκε αυτός που το έγραψε, που είναι και το πιθανότερο, ήταν έξυπνο που αυτός το έγραψε εκεί.

Είναι γραμμένο με μαύρο μαρκαδόρο, κάτω από το παράθυρο, ανάμεσα δηλαδή στους δύο κυρίους που κάθονται αντικρυστά.

Οι κύριοι δεν πρέπει να το έχουν προσέξει. Και πώς να το προσέξουν άλλωστε... Σάμπως κοίταξαν καθόλου προς τα 'κει; Και οι δύο κοιτάζουν σταθερά έξω απ' το παράθυρο. Έξω από το ίδιο παράθυρο, βέβαια. Αλλά πάντως έξω.

Ποιος ξέρει τι σκέφτονται...

Πάντα μου άρεσε αυτό. Να κοιτάζω ανθρώπους μέσα στο λεωφορείο ή στο τραίνο και να προσπαθώ να φανταστώ τι σκέφτονται.

Μια φορά, ενώ ταξίδευα μέσα σε ένα τραίνο του ΟΣΕ, με είχε πάρει ο ύπνος και, όταν ξύπνησα, η κυρία που καθόταν απέναντι με ρώτησε αν σκεφτόμουν κάτι γλυκό... γιατί, λέει, χαμογελούσα...

Αλλά τούτοι 'δω δε χαμογελάνε. Δε νομίζω ότι χαμογελάει και κανείς μόνος του στο τραίνο συχνά βέβαια. Και γενικά δε νομίζω ότι χαμογελάει κανείς μόνος του συχνά.

Περνούν οι σταθμοί, κόσμος μπαίνει - κόσμος βγαίνει... και τι μένει;

"Και ξαφνικά με έπιασε μια λύπη γι' αυτήν εδώ τη μέρα. Όχι μόνο γιατί ήταν μάταια, αλλά και γιατί απ' αυτή τη ματαιότητά της τίποτα δε θα μείνει..." λέει ο Μίλαν Κούντερα σε ένα από τα πιο όμορφα βιβλία που έχουν γραφτεί.

Κι εμένα μ' έπιασε μια λύπη τώρα που θυμήθηκα τον ήρωα του βιβλίου και τις πλάνες του και τις αδικίες και τη ματαιότητα της ζωής του και του σκοπού της...

Μού 'ρχεται να πάω να σπρώξω τους κυρίους μπας και ζωντανέψουν, να τους ρωτήσω αν έχουν καμία συγγένεια με τον ήρωά μου.

Και μετά θα τους ζητήσω να μιλήσουν. Να πουν κάτι, οτιδήποτε. Γιατί πλέον απορώ πρώτον αν μπορούν να μιλήσουν και δεύτερον αν μπορούν να μιλήσουν μεταξύ τους.

Αλλά θα μείνω με την απορία... Ο κύριος με το άσχημο καρό πουκάμισο δεν είναι πια εκεί. Δεν πρόσεξα πότε κατέβηκε...

Και ξαφνικά θυμάμαι τη διαφήμιση που τρεις κύριοι συναντιούνται στο ίδιο βαγόνι... μέχρι που κάποια στιγμή ο ένας φεύγει οριστικά...

"Επόμενος σταθμός: Άγιος Νικόλαος - Παρακαλώ προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Next station: Agios Nikolaos - Please mind the gap between the train and the platform."

ΥΓ: Θα ήθελα να γνωρίσω κάποια στιγμή και όλες αυτές τις τόσο οικείες, πλέον, φωνές, που ακούει κανείς σε ανακοινώσεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς, σταθμούς, αεροδρόμια, κλπ.. Να δω αν έχουν και πρόσωπο, εκτός από φωνή. Ειδικά όταν η φωνή είναι απρόσωπη. Άραγε ερωτεύονται οι φωνές...;