Θρησκείες και προφήτες

Μία από τις βασικότερες απορίες του ανθρωπίνου γένους...

Ποιος ήταν ο καλύτερος;;;

Οι δύο κυριότεροι διεκδικητές του άτυπου αυτού χρίσματος ήταν πάντα 2: ο Πελέ και ο Μαραντόνα.

Ο Πελέ, κατά κόσμον Edson Arantes do Nascimento, γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1940 στην πόλη Três Corações, που σημαίνει «3 καρδιές» και αριθμεί 70000 κατοίκους σήμερα. Γιος του João Ramos do Nascimento, ενός φτωχού ποδοσφαιριστή της Fluminense, γνωστού και ως Dondinho, ο Πελέ οφείλει το μικρό του όνομα (Edson) στο θαυμασμό του πατέρα του στο μεγάλο εφευρέτη Thomas Edison. Το παρατσούκλι του, όνομα με το οποίο έγινε γνωστός σε όλον τον κόσμο, το απέκτησε σε σχολικές ηλικίες.

Ποδόσφαιρο πρωτοέπαιξε στην ομάδα της γειτονιάς του, Bauru, για να τον εντοπίσει η Santos σε ηλικία 15 ετών και να τον εντάξει στη δύναμή της. Στη Santos έπαιξε μέχρι τα 33 του, για να ξενιτευτεί τα τελευταία 3 χρόνια της καριέρας του στις Η.Π.Α. και την Cosmos.

Τα κατορθώματά του όμως με την Εθνική Ομάδα της χώρας του ήταν αυτά που έκαναν τη χώρα του να τον λατρέψει και όλο τον κόσμο να τον θαυμάσει. Παρών σε 4 μουντιάλ (1958, 1962, 1966, 1970), εκ των οποίων τα 3 τα κατέκτησε η Βραζιλία, ο Πελέ υπήρξε ο νεότερος παίκτης που κατέκτησε Παγκόσμιο Κύπελλο, σε ηλικία 17 ετών, σκοράροντας μάλιστα 2 γκολ στο 5-2 της Βραζιλίας απέναντι στη Σουηδία, μέσα στη Στοκχόλμη. Στα 2 επόμενα μουντιάλ τον περιόρισαν σοβαροί τραυματισμοί. Το 1970, όμως, ήταν αυτός που οδήγησε τη Βραζιλία στην κατάκτηση του Κυπέλλου, με νίκη 4-1 επί της Ιταλίας, με τον Πελέ να σκοράρει 1 γκολ, και να δημιουργεί άλλο ένα, για τον Carlos Alberto, το οποίο διεκδικεί τις δάφνες του πιο όμορφου γκολ όλων των εποχών. Αναφερόμενη σ’ αυτό ήταν η περίφημη δήλωση του Πελέ μετά το τέλος του αγώνα: "Δεν τον είδα. Τον άκουσα…"

Μετά την αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο, ο Πελέ έχει αποφασίσει να ασχοληθεί με τα κοινά. Έχει διατελέσει Υπουργός Αθλητισμού στη Βραζιλία, Πρέσβης της UNESCO και Πρέσβης των Ηνωμένων Εθνών για την Οικολογία και το Περιβάλλον.

Ο γιος του Πελέ, Edson Cholbi Nascimento, ήταν επίσης ποδοσφαιριστής και δη τερματοφύλακας, έπαιζε δε επίσης στη Santos, σήμερα όμως είναι στη φυλακή για κατοχή, χρήση και διακίνηση ναρκωτικών…

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα γεννήθηκε 20 χρόνια αργότερα από τον Πελέ, τον Οκτώβρη του 1960, στην πόλη Villa Fiorito, στα περίχωρα του Buenos Aires, από μία φτωχή επίσης οικογένεια. Άλλα δύο παιδιά της οικογένειας υπήρξαν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές.

Στα 10 του χρόνια, ένας σκάουτερ τον εντόπισε να παίζει για την ομάδα της γειτονιάς του, την Estrella Roja. Έγινε λοιπόν μέλος των cebollitas, της παιδικής ομάδας των Argentinos Juniors. Στα 15 του κάνει το ντεμπούτο του με τους Argentinos Juniors, όπου παίζει για 5 χρόνια. Μεταπηδά μετά στη Boca Juniors για ένα χρόνο και μετά παίρνει μεταγραφή για την Ευρώπη και τη Barcelona. Εκεί έπαιξε 2 χρόνια, ταλαιπωρήθηκε όμως από μία ηπατίτιδα και από έναν τραυματισμό που του προκάλεσε ο Βάσκος Andoni Goikoetxea της Athletic Bilbao. Το 1984 παίρνει μετεγγραφή για τη Napoli, όπου θα αγωνιστεί για 7 χρόνια, θα κερδίσει πρωταθλήματα και κύπελλα Ιταλίας, ακόμα και ένα κύπελλο UEFA. Μετά θα παίξει για ένα χρόνο στη Σεβίλλη, για να γυρίσει τελικά στην Αργεντινή και τη Newell’s Old Boys, όπου θα αγωνιστεί σε μόλις 5 αγώνες, για να κλείσει τελικά την καριέρα του με 2 ακόμα χρονιές στην αγαπημένη του Boca Juniors.

Στην Εθνική Ομάδα της Αργεντινής πρωτοέπαιξε στα 16 του. Παρών σε 4 μουντιάλ (1982, 1986, 1990, 1994), εκ των οποίων η Αργεντινή κατέκτησε το 1, αυτό του 1986, στο οποίο και ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης, ο Μαραντόνα άφησε ιστορία με την εμφάνισή του στον προημιτελικό με την Αγγλία, όπου σκόραρε δύο γκολ. Το ένα, αφού πέρασε ολόκληρη την άμυνα της Αγγλίας με ένα καταπληκτικό σλάλομ, που επίσης διεκδικεί τις δάφνες του καλύτερου γκολ της ιστορίας. Το άλλο, αφού εξαπάτησε το διαιτητή, σπρώχνοντας την μπάλα με το χέρι του στην εστία του έκθαμβου Peter Shilton, σκοράροντας το αναμφισβήτητα πιο πολυσυζητημένο γκολ της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Φάση για την οποία τόλμησε να δηλώσει αμέσως μετά τον αγώνα: "Ο Θεός έβαλε το χέρι του…"

Ο Μαραντόνα βρέθηκε επανειλημμένα θετικός σε αναβολικά και ναρκωτικά, πράγμα που αμαύρωσε πολύ την εικόνα του, κάτι στο οποίο συνετέλεσε πάντως ιδιαίτερα και η εξωγηπεδική του ζωή στους υπόλοιπους τομείς της. Η κατάσταση της υγείας του, αφού εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο, είχε φτάσει σε τραγικά επίπεδα. Μετά από επισκέψεις σε κέντρα αποτοξίνωσης, εγχειρίσεις, χημικές δίαιτες, κλπ., δείχνει αυτόν τον καιρό να έχει ισορροπήσει κατά το δυνατόν. Γνωστός για τα αριστερά του φρονήματα, ο Ντιέγκο έχει στο μπράτσο του ένα τατουάζ του Ernesto Che Guevara και είναι πολύ φίλος με τον ηγέτη της Κούβας Fidel Castro.

Ποιος είναι όμως ο καλύτερος…;

"Η μαμά μου πιστεύει πως είμαι εγώ" λέει ο Ντιεγκίτο και τους αποστομώνει όλους!

Το κοινό φαίνεται να είναι διχασμένο.

Ο Πελέ αντιπροσωπεύει τις δύο ρομαντικές δεκαετίες του ποδοσφαίρου, πριν αρχίσει αυτό ακόμα να γίνεται σκληρό και δυνατό. Πολύ πριν την έλευση του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου. Έζησε την εποχή του ελεύθερου, φαντεζί, επιθετικού ποδοσφαίρου σε όλο της το μεγαλείο. Έπαιξε, βέβαια, με μεγάλους συμπαίκτες, αλλά και με μεγάλους αντιπάλους. Υπήρξε ο πρώτος αναμφισβήτητος ποδοσφαιρικός θεός. Με το ήπιο προφίλ του κέρδισε την αγάπη των ποδοσφαιρόφιλων.

Το ποδόσφαιρο που αντιπροσωπεύει ο Μαραντόνα είναι το γρήγορο και δυνατό ποδόσφαιρο της σύγχρονης εποχής. Το γεγονός ότι έπαιξε για πολλά χρόνια στην Ευρώπη ίσως συνέβαλε κατά πολύ στη διαμόρφωση του ποδοσφαιρικού του στυλ. Δεν έχασε πάντως ποτέ τη μαγεία αλλά και την τρέλα που κουβαλούσε από τη χώρα του… Είναι ο σύγχρονος ποδοσφαιρικός θεός. Με τον περίεργο χαρακτήρα του, πάντως, δημιούργησε φανατικούς φίλους αλλά και εχθρούς.

Αυτοί οι δύο τόσο διαφορετικοί παίκτες όμως, συμφωνούν σε ένα πράγμα… Ο καλύτερος, ήταν ο… George Best!

Ο άνθρωπος αυτός, που προτίμησε να αφήσει το ποδόσφαιρο για να αφιερωθεί στο ποτό και στις γυναίκες… Κάτι που τον οδήγησε αργά-αργά στο θάνατο, στον οποίο έφτασε μόλις φέτος, σε ηλικία 60 ετών. Ποιος ξέρει πόσες ακόμα όμορφες στιγμές θα μας είχε χαρίσει, αν είχε αγαπήσει το ποδόσφαιρο περισσότερο από τις καταχρήσεις του… Όπως δήλωσε και ο ίδιος, "Αν είχα γενηθεί άσχημος, μάλλον δε θα είχατε ακούσει ποτέ σας για τον Πελέ..."

Κατά καιρούς, έχουν ανακατευτεί και άλλοι στη σύγκριση, όπως οι Garrincha, Alfredo Di Stéfano, Ferenc Puskás, Michel Platini, Johan Cruijff, Marco Van Basten, Zinedine Zidane και τώρα ο περίφημος Ronaldinho.

Δύσκολα όμως κάποιος θα καταφέρει να επισκιάσει ποτέ την αίγλη των 2 μεγάλων…

Και η κόντρα καλά κρατεί…