Πάλι ξημερώνει Πάτρα

Καλά είναι τα παιδιά εδώ.

Καλά περνάμε και δε θυμάμαι να ξαναείχα τόσο δεμένη παρέα.

Αλλά με ξέρεις, δεν μπορώ έτσι, δεν μπορώ με μία παρέα, και είμαι λίγο εδώ, λίγο εκεί, λίγο παρακεί, μέχρι να μου ξαναλείψει κάτι.

Άκου και το άλλο. Ώρες-ώρες νιώθω σαν μπαμπάς τους.

Είχανε πιει πάλι χτες και όταν πίνουν όλοι κοιτάω να έχω το νου μου τουλάχιστον εγώ. Ασυναίσθητα. Και μετά φρόντιζα τον έναν, πρόσεχα την άλλη, σήκωνα τον έναν, σκέπαζα την άλλη. Πρωί κοιμήθηκα πάλι, τελευταίος.

Δεν είναι πάντα έτσι, αλλά είναι που έτσι είμαι εγώ.

Κάτι τέτοιες ώρες μου λείπεις, που τα σκέφτομαι αυτά.

Σ' αγαπάω γι' αυτό - που μ' αγαπάς χωρίς λόγο. Χωρίς να είμαι εκεί. Που νιώθεις ασφάλεια μαζί μου χωρίς να σε προσέχω. Που νιώθω ασφάλεια κι εγώ, χωρίς κανένα λόγο. Που μπορώ κι εγώ να σ' αγαπάω γι' όλα αυτά και χωρίς κανένα λόγο.

Μου λείπει αυτό που σε κοιτάω και με κοιτάς και σ' αγαπάω και μ΄ αγαπάς, αλλά ξέρεις τι - αύριο θα είμαι πια εκεί.

Και μου 'χει λείψει κι ο άλλος, αυτός ο άνθρωπος ο μοναδικός, ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, που έχω την τύχη να έχω για φίλο από πάντα.

Άντε θα κάνουμε ωραία Χριστούγεννα, γιατί καλά είναι εδώ, αλλά σπίτι, λένε, είναι εκεί που είναι αυτοί που αγαπάς.

Έρχομαι λέμε.