Το θράσος της άγνοιας

Κάπου μου είπαν ότι έχω λέει αυτό το θράσος της άγνοιας.

Ήταν ένα πετυχημένο καλώς εννοούμενο ευφυολόγημα μέσα στο κάδρο μιας αφελούς συζήτησης, αλλά κυρίως χάρηκα γιατί αυτή η άγνοια αναφερόταν σε μια άγνοια κινδύνου, ενός κινδύνου αόριστου αλλά χαριτωμένα προσημασμένου, και ακόμα και η ίδια η φράση θα έλεγες ότι ζήλευε το θράσος της ελευθερίας της ευτυχούς άγνοιας μου.

Δεν έχω καταλήξει αν το αντίθετο της άγνοιας είναι η γνώση ή η έγνοια, το σίγουρο είναι ότι οι δύο λέξεις έχουν μια μη συναρτησιακή αλλά πάντως αμφίδρομου χαρακτήρα εξάρτηση, αφού η έγνοια είναι παράγωγος κάποιας γνώσης, αλλά αγωνιά για την τελική τιμή κάποιας άλλης γνώσης στο πεδίο ορισμού της, η οποία με τη σειρά της είναι δυνητική παραγωγός κάποιας καινούριας έγνοιας, και ο φαύλος αυτός κύκλος της αναζήτησης είναι από τους αέναους κύκλους των ανήσυχων ψυχών.

Μακάριοι οι ελεύθεροι από κύκλους και από φαύλους, μακάριοι όσοι παύουν ενίοτε κάποιες από τις έρπουσες αναζητήσεις του υποσυνείδητου ή τις λήγουν ή καταλήγουν σε κάποια χώρα όπου οι έγνοιες, οι κύκλοι και οι φαύλοι είναι μακριά.

Σήμερα, η μόνη χώρα που με ενδιαφέρει, είναι η Χώρα των Χαμένων Σκουλαρικιών.