Τα 'ακόμα'

Το όνομά που έχω μου το έδωσαν για να κάνω, λέει, πολλά ταξίδια.

Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο τελικά, και ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι ίσως θα βοηθούσε περισσότερο αν αντί για το σχετικό όνομα μου είχαν χαρίσει τα σχετικά χρήματα, αλλά μου αρέσει το όνομά μου και σταματάω τον άχρηστο συλλογισμό εκεί.

Οι γονείς μου πράγματι με έμαθαν να ταξιδεύω και αυτό δεν έχει αλλάξει καθόλου καθώς μεγαλώνω.

Αντίθετα, ένα από τα αξιώματα της παιδικής μου ηλικίας που νομίζω ότι κλονίζεται και νομίζω ότι χαίρομαι γι’ αυτό, είναι ότι δε θα μπορούσα ποτέ να ζήσω μακριά από τη χώρα μου.

Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ έτσι, και σίγουρα υπάρχει καιρός για αυτό, πάντως η τάση να φεύγω μακριά από τη βάση μου είναι δεδομένη.

Η ξενοιασιά όμως είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία, και δεδομένω ότι και ο χρόνος χρήμα είναι, είναι βέβαιο ότι μια δραστηριότητα που προϋποθέτει την κατανάλωση λίγου ή περισσότερου και από τα δύο προαναφερθέντα, είναι εξ ορισμού κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να σου είναι αρκετά σημαντικό ώστε να νιώθεις ότι σε παίρνει να γίνεις σπάταλος. (Ο αρχαίος κόσμος του συνονόματού μου ήταν αργόσχολος.)

Εγώ, λοιπόν, σε πρώτη ευκαιρία ξοδεύω με απόλαυση το λίγο χρόνο και τα ψιλά που συνήθως έχω.

Αγαπάω τις πόλεις ίσως περισσότερο από τις εξοχές, μου αρέσει να τις ζω, θυμάμαι για όλες περίπου πώς μυρίζουν και με τρελαίνουν κάτι μικρές γωνιές που μάλλον μόνο εγώ θυμάμαι.

Αλλά τα πιο ωραία ταξίδια, λένε, είναι αυτά που δεν έχεις κάνει. Ακόμα. Ή ίσως και σκέτο.

Για την επόμενη αργία ή ευκαιρία, έχω πάντα ένα καλό σχέδιο και δύο εναλλακτικά. Αυτά συχνά τα κάνω.

Το μισό από τον ελεύθερο μου χρόνο τον περνάω σχεδιάζοντας ταξίδια που δεν κάνω και ανήκουν στην κατηγορία 'σκέτο'.

Υπάρχουν όμως και πολλά που θα γίνουν γιατί ανήκουν στην κατηγορία 'ακόμα' και πιστεύω ότι μερικά από αυτά δεν τα έχω σχεδιάσει, δεν τα έχω φανταστεί, μόνο περνώντας ας πούμε από το λιμάνι μια μέρα θα μπω σε ένα πλοίο και θα βγω στη διπλανή χώρα, και μετά άντε να με βρείτε.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φύγω και θα με ψάχνετε.