Η χώρα μου

Στη χώρα μου, είμαστε όλοι δημοκράτες.

("Αριστεροί" έγραψα αρχικά, διότι είμαστε και ιδιαίτερα ευαίσθητος και ανήσυχος λαός, αλλά για να μην κακοκαρδίσω κάποιους μη αριστερούς, θα λέω δημοκράτες.)

Μάλιστα εμείς σκεφτήκαμε πρώτοι τη δημοκρατία, επομένως είμαστε πολύ δημοκράτες.

Βέβαια, υπάρχουν ένα σωρό δημοκράτες στη χώρα.

Υπάρχει ο δημοκράτης που πληρώνει τους φόρους του κανονικά, και υπάρχει κι ο δημοκράτης που την τσαπατσουλιά του θα την κάνει, όχι γιατί είναι του στυλ του αλλά γιατί το κράτος τον ανάγκασε, η φορολογία είναι απαράδεκτη, και τέλος πάντων ναι, οι άλλοι μαλάκες είναι, ας μη δήλωναν ούτε κι αυτοί ό,τι μπορούσαν, τι με κόφτει εμένα.

Υπάρχει ο δημοκράτης για τον οποίο είναι απίστευτο να είναι τρίτο κόμμα οι νεοναζί που σκοτώνουν μετανάστες, και υπάρχει και ο δημοκράτης που, κοίταξε να δεις, είναι οι μόνοι που δεν έχουν κλέψει, και όντως, είναι η τελευταία λύση με τους μετανάστες, και τέλος πάντων μερικά από αυτά που λένε θέλαμε όλοι να τα πούμε κατά βάθος, κι έλα μωρέ που σε θίξαμε κιόλας με δυο σφαλιάρες και τις βρισιές, φλωροδιανοούμενε, και γιατί κωλώνεις να το πεις πως είχε και τα καλά της η χούντα.

Έτσι είμαστε γενικώς όλοι οι Έλληνες δημοκράτες, δεν προσαρμόζουμε τη σκέψη μας στην ουσία της δημοκρατίας, ξεχειλώνουμε την έννοια της δημοκρατίας απ’ τη σωστή μεριά και την τραβολογάμε έτσι που να φοριέται πάνω στο κεφάλι μας. Όχι συνειδητά, ασυναίσθητα, γιατί έτσι έχουμε μάθει από μικροί, ότι μας χρωστάνε.

Κι αν είμαστε έτσι στα μεγάλα, έτσι είμαστε, και πολύ περισσότερο, στα μικρά.

Γιατί υπάρχει αυτός που γνωρίζει ότι οι δρόμοι ανήκουν σε όλους κι ότι μπορεί να παρκάρει όπου δεν απαγορεύεται. Αλλά υπάρχει κι ο άλλος, που εννοεί ότι η θέση έξω από το σπίτι του είναι μόνο δική του, γιατί είναι έξω από το σπίτι του.

Υπάρχει ο δημοκράτης που δε θεωρεί σωστό το κάπνισμα σε κλειστούς δημόσιους χώρους, γιατί η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Αλλά υπάρχει κι ο δημοκράτης που δεν καταλαβαίνει "με ποιο δικαίωμα" θα του υποδείξει το κράτος αν επιτρέπεται να καπνίζει, δημοκρατία έχουμε, ό,τι γουστάρουμε κάνουμε. Σε γενικές γραμμές, ο πρώτος είναι μη καπνιστής και ο δεύτερος είναι καπνιστής - τιμή και δόξα στις εξαιρέσεις.

Αλλά όλα κι όλα, είμαστε όλοι δημοκράτες, βράζει το αίμα μας για τη δημοκρατία που μας χρωστάνε, γαμώ τους άλλους όλους και γαμώ το σύστημα.