Η υστερία των Ευρωπαίων

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της τρέχουσας προεκλογικής περιόδου είναι αυτό που έχει να κάνει με τη λύσσα των Ευρωπαίων ηγετών πάσης μορφής και φύσης υπέρ του μόνου από τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας που είναι σε θέση ακόμα να τη διεκδικήσει.

Τόσο χαρακτηριστικές και τόσο θορυβώδεις επικοινωνιακές κινήσεις δεν μπορούν παρά να είναι μεστές πολιτικού νοήματος, αν και η αποκρυπτογράφησή τους είναι μάλλον ένας παράξενος γρίφος.

Η αίσθησή μου είναι ότι η ΝΔ θα είχε ένα κάποιο προβάδισμα στην εκλογική αυτή αναμέτρηση έτσι κι αλλιώς, αφού η ανησυχία του κόσμου για την επόμενη μέρα μιας αριστερής κυβέρνησης είναι και χωρίς τις υστερίες των Ευρωπαίων μεγάλη. Άλλωστε, η λογική της ψήφου διαμαρτυρίας και αντίδρασης που κυριάρχησε το Μάιο και έσπρωξε το ΣΥΡΙΖΑ σε υψηλά ποσοστά θα μπορούσε να ξεφουσκώσει, από τη στιγμή που κατέστη φανερό πως το μήνυμα εστάλη.

Αντιθέτως, οι υστερίες των Ευρωπαίων λειτουργούν μάλλον αντίθετα απ’ ό,τι θα φανταζόταν κανείς, συσπειρώνοντας περισσότερο κόσμο στον πόλο που έχει για σημαία του ένα κόκκινο Χ πάνω στο πρόσωπο της Μέρκελ, με αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ να εξακολουθεί να είναι μέσα στο παιχνίδι, ακόμα κι αν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα υποδηλώνει ότι η ΝΔ είναι μπροστά.

Αν όντως ισχύει ο συλλογισμός αυτός, το ερώτημα είναι κατά πόσον οι προθέσεις των Ευρωπαίων ήταν όντως να ενισχύσουν το μεγάλο κόμμα της δεξιάς και η πολιτική τους λειτούργησε ως μπούμερανγκ ή αν υπάρχει κάποιο άλλο πλάνο.

Εάν μεν ισχύει το πρώτο, εάν δηλαδή οι Ευρωπαίοι απέτυχαν παταγωδώς να ψυχολογήσουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί και συλλογίζεται ο Έλληνας, τότε πρόκειται προφανώς για rookie mistake, κάτι το οποίο είναι μεν ύποπτο, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουν συνηθίσει να απευθύνονται σε εντελώς διαφορετικές δεξαμενές ψηφοφόρων. Εξάλλου, το εκλογικό αποτέλεσμα του Μαΐου ήταν κάτι που κανείς δεν είχε φανταστεί μέχρι και 2 μέρες πριν τις εκλογές, και ο πανικός τους δεν είναι και αδικαιολόγητος.

Εάν δε ισχύει το δεύτερο, εάν δηλαδή οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι εντείνουν την πόλωση, τότε το ερώτημα είναι ποιο είναι το σχέδιο.

Μια λογική λέει ότι ενδεχόμενη αντιμνημονιακή κυβέρνηση (και με τη μηδενική υποστήριξή τους) θα αποτύχει παταγωδώς, θα ακολουθήσουν σύντομα νέες εκλογές με τον κόσμο να είναι πλέον πεπεισμένος ότι αυτό το περίεργο πείραμα της αριστεράς δεν είναι βιώσιμο και ότι πρέπει να επιστρέψει στις παραδοσιακότερες δυνάμεις, εξατμίζοντας την προσωρινή δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ αν τα πράγματα κυλήσουν ομαλά σε αυτές τις εκλογές με πρωτιά της ΝΔ, τότε μετά από ακόμα 2-3 χρόνια μνημονιακής κυβέρνησης ΝΔ ή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με το κόμμα του Τσίπρα στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει εκτοξευθεί σε ποσοστά ηγεμονικά και μη ελεγχόμενα.

Μια άλλη λογική λέει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι τελικά ελεγχόμενος, να προσφέρεται ως η λαϊκή αντεπίθεση, για να αποτελέσει τελικά δούρειο ίππο του καπιταλισμού, με ηπιότερες αντιδράσεις, ακριβώς όπως κάποτε το ΠΑΣΟΚ παρουσιάστηκε ως σοσιαλιστικό κίνημα για να καπελώσει την πραγματική αριστερά και να ξεπουλήσει τη χώρα με τις ευλογίες του λαού.

Εξακολουθώ να πιστεύω όμως πως καμία από αυτές τις δύο λογικές δεν ευσταθούν στη συγκεκριμένη περίπτωση, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμα ελεγχόμενος και πως απλώς οι Ευρωπαίοι πέφτουν σε λάθη απανωτά, προσπαθώντας να του πριονίσουν τα πόδια, ενώ στην ουσία του φτιάχνουν ξυλοπόδαρα.

Προσωπικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δε με καλύπτει επί της ουσίας ούτε στο 10%.

Κι όμως, ακριβώς επειδή πιστεύω ότι δεν είναι ελεγχόμενος, και επειδή αρκετά ξεπουλήθηκε ήδη η χώρα από τους πλήρως ελεγχόμενους, και επειδή δεν είμαι πια καθόλου σίγουρος αν είναι καλύτερα να είμαστε μέσα ή έξω από το ευρώ, ελπίζω πραγματικά μεθαύριο να ξεπεραστεί το “όριο του στατιστικού λάθους” (αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις) και να ολοκληρωθεί η σφαλιάρα στο σύστημα. Γιατί αυτές είναι σφαλιάρες.

Και, πιστέψτε με, ήμουν πάντα εντελώς αντίθετος με την απόλυτη συστημική προσέγγιση.

Κακώς, απ’ ό,τι φαίνεται.