Χρόνια πολλά

Όσο θεωρούσα πάντα άχρηστες τις διάφορες παγκόσμιες ημέρες μετεωρολογίας, τηλεπικοινωνιών, τηλεόρασης, εφευρετών, βιολογικής ποικιλότητας, Δαρβίνου, μητρικής γλώσσας, κλπ., και όσο θεωρούσα υποκριτικές τις παγκόσμιες ημέρες ειρήνης, ζώων, φαγητού, AIDS, ατόμων με ειδικές ανάγκες, κατά του ρατσισμού, ορφανών πολέμου, πολιτιστικής ποικιλότητας, διαλόγου και ανάπτυξης κλπ., άλλο τόσο με εκνεύριζαν πάντα και εξακολουθούν να με εκνευρίζουν οι μέρες της μητέρας, της γυναίκας, του πατέρα, του παιδιού και φυσικά η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (που, παρεμπιπτόντως, χαζεύοντας στην εγκυκλοπαίδεια ανακάλυψα ότι ούτε καν είμαστε σίγουροι ποιος ήταν αυτός).

Οι μέρες που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία θεωρώ ότι είναι θεσπισμένες μόνο για να προσφέρουν αφορμές για εκδηλώσεις και παντός είδους χαζομάρες. Γι’ αυτό το λόγο προσθέτω εγώ σ’ αυτήν την κατηγορία και διάφορες ανεπίσημες αμερικανιές, τις οποίες εγώ βρίσκω γραφικότατες, όπως η παγκόσμια ημέρα άλματος (http://en.wikipedia.org/wiki/World_Jump_Day)...

Αυτές που ανήκουν στη δεύτερη έχουν για μένα μια έννοια ακόμα πιο αποκρουστική. Μας παρέχουν ένα άλλοθι που πολύ επιθυμούμε. Θυμόμαστε τα ορφανά του πολέμου 1 φορά το χρόνο, τα βλέπουμε στην τηλεόραση, ασχολούμαστε μαζί τους, συζητάμε γι’ αυτό, δίνουμε ίσως λεφτά σε κάποιο λογαριασμό και μπορούμε στη συνέχεια να κοιμηθούμε ήσυχοι μέχρι του χρόνου τέτοια μέρα, αφού έχουμε κάνει την καλή πράξη της ημέρας και το καθήκον μας σ’ αυτήν την κοινωνία. Γιορτάζουμε την ειρήνη τη στιγμή που στα μισά σοκάκια του κόσμου τούτου χορεύει ένας πόλεμος. Την παγκόσμια ημέρα φαγητού τη γιορτάζουν οι Η.Π.Α., των οποίων ο μισός περίπου πληθυσμός είναι παχύσαρκος και ο άλλος μισός πετάει καθημερινά τόνους συνολικά από το φαγητό που του αντιστοιχεί, αμφιβάλλω όμως αν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα και για το παιδάκι στην Ρουάντα που σε λίγα δευτερόλεπτα θα πεθάνει από ασιτία. Σπουδαίοι κύριοι κάνουν χάρτινες δηλώσεις, φορώντας κάτι όμορφα καθησυχαστικά χαμόγελα. Και πάμε για ύπνο.

Αντιπαθώ πολύ τις παγκόσμιες ημέρες των Ηνωμένων Εθνών.

Τουλάχιστον, όμως, αυτές οι αφορμές που δίνουν, όσο ψεύτικες και να είναι, δεν παύουν να είναι αφορμές για σκέψη, για προβληματισμό, για ενημέρωση, για δράση.

Η τελευταία κατηγορία είναι αυτή που περιλαμβάνει και τη σημερινή μέρα. Η μέρα της μητέρας πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα (όπως διαβάζει κανείς σ’ αυτό εδώ την ιστοσελίδα, που είναι αφιερωμένη στο θέμα αυτό: http://www.valentine.gr/mothersday_gr.htm), κάτι το οποίο μου ακούγεται πολύ αστείο, το πώς δηλαδή κατάφεραν να συνδέσουν τη λατρεία της Γαίας με τη σύγχρονη ημέρα της μητέρας! Στη συνέχεια πάντως εξηγείται πώς έχει καθιερωθεί η ημέρα της μητέρας στις Η.Π.Α. και εξαπλώθηκε και στον υπόλοιπο κόσμο.

Εγώ, βέβαια, ως άπιστος Θωμάς, πιο πιθανό θεωρώ η γιορτή αυτή να είναι αποτέλεσμα συντονισμένων προσπαθειών των συλλόγων των ανθοπωλών, των ζαχαροπλαστών και πάντων των ιδιοκτητών άμεσα ενδιαφερομένων καταστημάτων… Αν δε μισούσα τον αντισημιτισμό, θα έλεγα και ότι εμπλέκεται εβραϊκός δάκτυλος στην υπόθεση…

Όπως και να ‘χει, πάντως, αυτές οι γιορτές κάνουν κάποιο κόσμο να χαίρεται και, επίσης, είναι τόσο καθιερωμένες, που έχει καταντήσει σχεδόν ασέβεια να ξεχνάς να ευχηθείς σε τέτοιες περιπτώσεις…

Αναγκαζόμενος να υποταχθώ λοιπόν κι εγώ στη δύναμη του συστήματος… με βαριά καρδιά… εύχομαι σήμερα σε όλες τις μαμάδες… ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!