Αύρα

Διάφορα πράγματα ήθελα όταν ήμουν μικρός, και πάλι τίποτα συγκεκριμένο.

Πολύ πολύ περίεργο πράμα για ένα παιδί να μεγαλώνει και να μη λαχταράει να γίνει τίποτα. 

Κατά καιρούς, σκεφτόμουν πως θα γινόμουν πρωθυπουργός. Όχι γιατί αυτή ήταν η κλίση μου (όλες οι κλίσεις δικές μου ήταν στο μυαλό μου), αλλά γιατί ήταν προφανές ότι αυτοί που ήταν πρωθυπουργοί δεν το έκαναν καθόλου καλά.

Μέχρι που μια μέρα ανακάλυψα ότι ούτε γίνεται να είσαι και καλός άνθρωπος και πρωθυπουργός ούτε γίνεται να είσαι και ευτυχισμένος και πρωθυπουργός. Και επειδή με ενδιέφερε να γίνω ευτυχισμένος, αλλά πολύ περισσότερο με ενδιέφερε να γίνω καλός άνθρωπος, αποφάσισα να μη γίνω πρωθυπουργός. Και επειδή ούτε και η υστεροφημία θα σου χαρίζει τίποτα, αφού θα 'χεις πια πεθάνει και πέραν του τάφου ουδέν, αποφάσισα κι εγώ γενικότερα να μη γίνω κάτι μεγάλο.

Και εδώ που τα λέμε νομίζω ότι αυτό το κόμπλεξ της προηγούμενης κυρίως γενιάς με το "να βάζεις ψηλούς στόχους", "όσο πιο ψηλά κοιτάς τόσο πιο ψηλά θα πας" και λοιπά, είναι εν μέρει αυτό που φταίει για τους τόσους μέτριους μεγαλομανείς που κυκλοφορούν ελεύθεροι στην αγορά.

Κι εγώ πάλι που δεν είμαι εντελώς τέτοιος, δεν μπορώ να πω ότι θα ζήσω ευτυχισμένος. Καλός άνθρωπος όμως είμαι. Και αυτό που πραγματικά είμαι είναι εκείνος ο άνθρωπος που θέλει οι άλλοι να χαμογελάν εξαιτίας του. Είμαι κλισέ; Είμαι όμως ο καλύτερος σ' αυτό.

Και οι δικές μου "μικρές χαρές της ζωής" (φράση της μάνας μου) είναι όταν αυτοί που με αγαπάνε, με γνωρίζουν ή με γνώρισαν, το λένε ή το δείχνουν.

Γιατί τελικά, καλώς ή κακώς, δεν είμαι και πολλά πράγματα. Είμαι, όμως, μια παρουσία θετική.