Η χώρα μου

Στη χώρα μου, είμαστε όλοι δημοκράτες.

("Αριστεροί" έγραψα αρχικά, διότι είμαστε και ιδιαίτερα ευαίσθητος και ανήσυχος λαός, αλλά για να μην κακοκαρδίσω κάποιους μη αριστερούς, θα λέω δημοκράτες.)

Μάλιστα εμείς σκεφτήκαμε πρώτοι τη δημοκρατία, επομένως είμαστε πολύ δημοκράτες.

Βέβαια, υπάρχουν ένα σωρό δημοκράτες στη χώρα.

Υπάρχει ο δημοκράτης που πληρώνει τους φόρους του κανονικά, και υπάρχει κι ο δημοκράτης που την τσαπατσουλιά του θα την κάνει, όχι γιατί είναι του στυλ του αλλά γιατί το κράτος τον ανάγκασε, η φορολογία είναι απαράδεκτη, και τέλος πάντων ναι, οι άλλοι μαλάκες είναι, ας μη δήλωναν ούτε κι αυτοί ό,τι μπορούσαν, τι με κόφτει εμένα.

Υπάρχει ο δημοκράτης για τον οποίο είναι απίστευτο να είναι τρίτο κόμμα οι νεοναζί που σκοτώνουν μετανάστες, και υπάρχει και ο δημοκράτης που, κοίταξε να δεις, είναι οι μόνοι που δεν έχουν κλέψει, και όντως, είναι η τελευταία λύση με τους μετανάστες, και τέλος πάντων μερικά από αυτά που λένε θέλαμε όλοι να τα πούμε κατά βάθος, κι έλα μωρέ που σε θίξαμε κιόλας με δυο σφαλιάρες και τις βρισιές, φλωροδιανοούμενε, και γιατί κωλώνεις να το πεις πως είχε και τα καλά της η χούντα.

Έτσι είμαστε γενικώς όλοι οι Έλληνες δημοκράτες, δεν προσαρμόζουμε τη σκέψη μας στην ουσία της δημοκρατίας, ξεχειλώνουμε την έννοια της δημοκρατίας απ’ τη σωστή μεριά και την τραβολογάμε έτσι που να φοριέται πάνω στο κεφάλι μας. Όχι συνειδητά, ασυναίσθητα, γιατί έτσι έχουμε μάθει από μικροί, ότι μας χρωστάνε.

Κι αν είμαστε έτσι στα μεγάλα, έτσι είμαστε, και πολύ περισσότερο, στα μικρά.

Γιατί υπάρχει αυτός που γνωρίζει ότι οι δρόμοι ανήκουν σε όλους κι ότι μπορεί να παρκάρει όπου δεν απαγορεύεται. Αλλά υπάρχει κι ο άλλος, που εννοεί ότι η θέση έξω από το σπίτι του είναι μόνο δική του, γιατί είναι έξω από το σπίτι του.

Υπάρχει ο δημοκράτης που δε θεωρεί σωστό το κάπνισμα σε κλειστούς δημόσιους χώρους, γιατί η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Αλλά υπάρχει κι ο δημοκράτης που δεν καταλαβαίνει "με ποιο δικαίωμα" θα του υποδείξει το κράτος αν επιτρέπεται να καπνίζει, δημοκρατία έχουμε, ό,τι γουστάρουμε κάνουμε. Σε γενικές γραμμές, ο πρώτος είναι μη καπνιστής και ο δεύτερος είναι καπνιστής - τιμή και δόξα στις εξαιρέσεις.

Αλλά όλα κι όλα, είμαστε όλοι δημοκράτες, βράζει το αίμα μας για τη δημοκρατία που μας χρωστάνε, γαμώ τους άλλους όλους και γαμώ το σύστημα.

Απαγόρευση συναθροίσεων

Όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο, και αφού η δασκάλα είχε προσπαθήσει να μας εξηγήσει κατά κάποιο τρόπο την ιστορία του Πολυτεχνείου (με τους γονείς μου βέβαια να έχουν εκ των υστέρων κάποιες αντιρρήσεις σχετικά με την ορθότητα του περιεχόμενου της περιγραφής), μας είχαν βάλει έπειτα να ζωγραφίσουμε κάτι σχετικό με αυτά που μάθαμε.

Εγώ λοιπόν είχα ζωγραφίσει το Πολυτεχνείο: έναν μακρόστενο ουρανοξύστη με παράθυρα.

Κανείς δεν έμαθε ποτέ γιατί το είχα έτσι στο μυαλό μου και κανείς δεν ξέρει γιατί έχω πεντακάθαρη τη ζωγραφιά εκείνη στη μνήμη μου ακόμα και σήμερα, που τόσες πολυτεχνικές αίθουσες έχω τιμήσει με την παρουσία μου, και που εν πάση περιπτώσει περισσότερος είναι πια ο καιρός που έχει περάσει από τότε που ήμουν στο νηπιαγωγείο, παρά αυτός που είχε μεσολαβήσει από το Πολυτεχνείο μέχρι τότε που το γιορτάζαμε με τη δασκάλα και τα άλλα παιδάκια.

Κι όσο κι αν βαρεθήκαμε να τραγουδάμε στις σχολικές γιορτές (που ούτε ολόκληρες γιορτές δεν ήταν, κι ούτε παρέλαση και βήμα, ούτε τριήμερα στο χωριό, σαν την 25^η και την 28^η) "ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία", ε λοιπόν ναι, ο δρόμος είχε και έχει τη δική του ιστορία, και κάποτε τέλος πάντων κάποιοι άνθρωποι μαζεύτηκαν σε ένα μέρος γιατί δεν πήγαινε άλλο, και μαζεύτηκαν παρ’ όλο που (και ακριβώς επειδή) κάποιοι αποφάσιζαν και διέτασσαν ότι απαγορεύονται οι συναθροίσεις.

Κι όταν οι γονείς μου αργότερα μου έλεγαν για εκείνες τις εποχές που δεν μπορούσες να τριγυρνάς αργά χωρίς λόγο και που δεν μπορούσαν να μαζεύονται πάνω από 3 άτομα γιατί εθεωρείτο στάσις, ούτε που φανταζόταν κάποια γωνιά του μυαλού μου ότι υπήρχε περίπτωση να ξαναφτάσουμε ποτέ σε τέτοια, εξάλλου ο Μουσολίνι δεν πρόκειται να μας ξαναεπιτεθεί μέσω Αλβανίας και κανείς δε θα ξανασφάξει τον Αθανάσιο Διάκο.

Και ποτέ με ποτέ δεν πίστεψα ότι θα ζούσα τη μέρα που κάποιος δε θα ντρεπόταν να συντάξει μια ανακοίνωση που να λέει ότι απαγορεύονται οι συναθροίσεις. Και δη με τέτοια χουντική ορολογία.

Αλλά πρέπει να ήμουν ο μόνος γιατί, κοιτώντας γύρω μου, διαπιστώνω ότι τα ανέκδοτα για την Πάολα είναι σημαντικότερα, καθώς επίσης φυσικά η νευρική ανορεξία της Νανάς Καραγιάννη.

Αλλά ούτε και με βάση τα σοβαρά μέσα μαζικής ενημέρωσης το ζήτημα είναι σημαντικό, ή τέλος πάντων όχι τόσο σημαντικό όσο είναι να μάθουμε τι έχει κρυμμένο στην ατζέντα της η Μέρκελ, τι σημαίνουν οι δηλώσεις κάποιου Γιούνκερ και τι είπε ο Βενιζέλος για τη λίστα που είχε ξεχάσει στο συρτάρι του.

Άλλωστε, δεν είναι λέει πρώτη φορά που συμβαίνουν τέτοια πράγματα στο κέντρο της Αθήνας, είχαν ξαναγίνει όταν είχε έρθει ο Κλίντον.

Αυτό είναι ψεματάκι, μόνο οι 7000 αστυνομικοί και οι ελεύθεροι σκοπευτές (ψιλοπράγματα) είναι κοινοί παράγοντες, η απαγόρευση κυκλοφορίας είναι καινούριο.

Επίσης, τότε είχε βρεθεί ένας απλός άνθρωπος που είχε καταφέρει να ξεφύγει από τους 7000 αστυνομικούς και να τρυπώσει στο δείπνο προς τιμήν του Αμερικανού Προέδρου και του είχε πατήσει ένα ευγενικό αλλά περήφανο χεσίδι, που έκανε όλη τη χώρα να καμαρώσει. Γιατί τότε κυκλοφορούσαν ακόμα κάτι τέτοιοι αξιοπρεπείς περήφανοι απλοί άνθρωποι όπως ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Το ειρωνικό μάλιστα είναι ότι το πρώτο σημείο που έθιξε εμφατικά τότε ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν το γεγονός ότι δεν έχει αναγνωριστεί επαρκώς η συμβολή της χώρας στους δύο παγκόσμιους πολέμους.

Δεκατρία χρόνια μετά, και ενώ δεχόμαστε πρωτοφανές σφυροκόπημα σε επίπεδο οικονομιών από αυτούς που μας χρωστάνε απίθανες πολεμικές αποζημιώσεις από τότε, ετοιμαζόμαστε να τους υποδεχθούμε τόσο μα τόσο δουλικά, και όχι μάθημα ιστορίας δεν είμαστε πια σε θέση να κάνουμε σε κανέναν, αλλά έχουμε ξεχάσει κιόλας για τα καλά ακόμα και το ότι ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία.